Ignatius van Antiochië

Van Wikipedia

Ignatius van Antiochië in Syrië wordt gerekend tot de Apostolische Vaders. In 69/70 werd Ignatius aangesteld als bisschop in Antiochië. Hij stierf in 110 in Rome de marteldood. Hij heeft zijn naamdag op 17 oktober.

Inhoud

1 Leven
2 De theologie van de brieven van Ignatius
3 Echtheid
4 Literatuur

[bewerk] Leven

Over het leven van Ignatius is weinig bekend. Hij is bekend geworden door verschillende brieven die hij schreef aan de verspreide christelijke gemeenten in Klein-Azië en Italië. Deze brieven zijn geschreven terwijl hij naar Rome werd vervoerd om daar in het Colosseum ter dood gebracht te worden.

De reis van Ignatius naar Rome is in de geschiedenis bekend geworden. Eusebius van Caesarea, de historieschrijver van de vroege kerk, doet daarvan verslag. Op allerlei plaatsen kreeg Ignatius bezoek van de christelijke gemeente. In Smyrna heeft hij een ontmoeting met Polycarpus en krijgt hij bezoek van een deputatie van de naburige christelijke gemeente in Efeze. Het gezelschap dat Ignatius bezoekt bestaat uit Onesimus de bisschop van Efeze. Daarnaast is er een diaken Burrus en nog drie anderen: Crocus, Euplus en Fronto. Op zijn reis hebben velen Ignatius ontmoet en gesproken. Het blijkt dat er tussen de jonge christelijke gemeenten intensief contact is. Ook blijkt er een uitvoerig netwerk van onderlinge relaties tussen de verschillende gemeenten te bestaan. De christelijke kerk is kennelijk al heel vroeg en vlug tot organisatie gekomen.

Tijdens zijn reis schrijft Ignatius brieven aan allerlei christelijke gemeenten. Deze brieven zijn bewaard gebleven. Ze vormen een rijke bron voor de vroegchristelijke verwerking van de boodschap van het Evangelie. De brieven dragen soms een wat leerstellig karakter. Soms zijn ze meer troostend en ondersteunend van aard. In totaal zijn er zeven brieven bewaard gebleven.

De brief aan de Efesiërs

De brief aan de Magniesiërs

De brief aan de Tralliërs

De brief aan de Romeinen

De brief aan de Philadelphiërs

De brief aan de Smyrnaeërs

De brief aan Polycarpus

[bewerk] De theologie van de brieven van Ignatius

Ignatius stelt in zijn brieven verschillende zaken aan de orde. Onder andere gaat hij in op de eenheid van de christelijke kerk, de persoon van Christus, de verhouding leraar en leerlingen, de twee rijken. Voor de ontwikkeling van de theologie zijn deze brieven van groot belang. Jezus is voor Ignatius voluit God. In de brieven bestrijdt hij het docetisme en de gnostiek. Hij pleit voor het gezag van de bisschop. Zonder dit gezag is de doop en het liefdesmaal niet geoorloofd. De gemeente van Rome bekleedt in zijn visie de eerste plaats. De verlossing dacht hij niet in morele termen als verlossing van de zonden, maar zag die meer als bevrijding van de dood. Daarom noemde hij het avondmaal of liefdesmaal een geneesmiddel tot onsterfelijkheid.

Onze God, immers Jezus Christus werd ontvangen door Maria naar Gods bestel .. opdat hij door Zijn lijden het water zou reinigen (Aan Efeze 13.2)

Hem ... de tijdloze, de onzichtbare, die om ons zichtbaar werd, de ontastbare, die niet kan lijden, maar ons ons leed, die op allerlei manieren volhard heeft (Aan Polycarpus 3.2)

[bewerk] Echtheid

Zoals in het algemeen geldt voor bronnen uit de eerste eeuwen, zijn ook deze brieven slecht overgeleverd. Verschillende brieven zijn afhankelijk van handschriften uit de 10e en 11e eeuw. Het recente tekstonderzoek heeft echter wel tot resultaat geleid. Klijn volgt in zijn bewerking de uitgave van Funk-Bihlmeyer uit 1924. De meest recente uitgave van J.A. Fischer wijkt daarvan weinig af. De echtheid van de brieven van Ignatius, zoals dat trouwens voor bijna alle documenten uit de oudheid geldt, is sterk in discussie geweest. Ook rond de werken van Plato, Aristoteles, Seneca, Vergilius, etc. spelen dergelijke vraagstukken.