IJzerbedevaart
Van Wikipedia
De IJzerbedevaart is een bedevaart ter nagedachtenis van de gesneuvelde Vlaamse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, die sinds 1920 (behalve in de oorlogsjaren 1940-1945) in Diksmuide (Kaaskerke) gehouden wordt. Hiermee herdenken de Vlaams-nationalisten de boodschap van de Frontbeweging (later ontstond hieruit de Frontpartij): Nooit Meer Oorlog, Zelfbestuur en Godsvrede, later door het organiserende IJzerbedevaartcomité hertaald naar Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid.
Sinds de bouw van de IJzertoren in 1928 en inhuldiging op 24 augustus 1930, werd dit grafmonument de verzamelplaats voor de bedevaarten. De IJzerbedevaarten groeiden in het interbellum, onder meer door propaganda van Clemens De Landtsheer, uit tot de belangrijkste manifestatie van de Vlaamse Beweging. Het IJzerbedervartcomité is ook één van de stuwende leden van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV).
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden bedevaarten georganiseerd waarop ook Duitse militairen aanwezig waren. VNV-gezinde flaminganten en gematigde Vlamingen die in deze jaren aan de herdenking deelnamen, raakten bij velen geassocieerd met collaboratie.
Toen in 1946 de IJzertoren werd opgeblazen, was iedereen verdacht. Sommigen denken dat de aanslag gepleegd is door Belgische nationalisten, anderen menen in het ontmijningscorps van het Belgische leger, dat destijds nabij Diksmuide gelegerd was, een dader te zien. Sommigen denken dat de aanslag gepleegd is door 'franskiljons'. De zaak zou nooit worden opgelost.
Dat jaar werd de bedevaart voor het eerst georganiseerd door de VZW Bedevaart naar de Graven aan de IJzer, kortweg het IJzerbedevaartcomité. De officiële naam was toen Jeugdbedevaart voor Eerherstel.
In de jaren '80 verzamelden aan de vooravond van de herdenking steeds meer neo-nazi's en andere ongewenste gasten uit heel Europa te Diksmuide. Dit veroorzaakte steevast rellen tot schaamte van de Vlaamse bedevaarders, die niet meteen een manier vonden om de associatie tussen de herdenking en de relschoppers uit de wereld te helpen.
Het IJzerbedevaartcomité onder leiding van Paul Daels en Lionel Vandenberghe ondernam een ambitieuze poging om de organisatie toegankelijker te maken voor een breed publiek, onder meer via het museum Oorlog, Vrede, Vlaamse Ontvoogding en de organisatie van activiteiten in de geest van Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid.
De rechtervleugel kon zich echter niet verzoenen met die aanpak en noemde de organisatie van concerten op de bedevaartsweide (het project Ten Vrede) regelrechte grafschennis.
In 1996 volgde de definitieve breuk toen tijdens de bedevaart enkele aanhangers van het Vlaams Blok het podium bestormden en enige rake klappen werden uitgedeeld. Ze wilden hiermee protesteren tegen de koers van het IJzerbedevaartcomité.
Sinds 2003 houdt de rechtervleugel een eigen jaarlijkse bijeenkomst, de IJzerwake, bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck.
Onder voorzitter Walter Baeten zoekt het IJzerbedevaartcomité naar een stabiel evenwicht tussen toegankelijkheid en trouw aan de oorspronkelijke drie idealen van Frontbeweging. Grote aandacht gaat naar het museum Oorlog, Vrede, Vlaamse Ontvoogding in de IJzertoren, dat jaarlijks vele duizenden bezoekers kent. In publicaties en manifesten worden de leuzen Nooit meer oorlog, Zelfbestuur en Godsvrede en Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid door elkaar gebruikt.
Sinds 2004 pleit het comité voor een soeverein Vlaanderen als lidstaat van de Europese Unie. Sinds 2000 werkt het IJzerbedevaartcomité ook intensief aan opening naar de nieuwe Vlamingen, de Vlamingen behorende tot de ethnisch-culturele minderheden. Zo sprak Mohammed El Omari op de IJzerbedevaart van 2006.
