Jan Jozua Barendsen
Van Wikipedia
Jan Jozua Barendsen (Amsterdam, 11 september 1892 - Apeldoorn, 2 oktober 1944) was een Nederlandse militair en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Barendsen had voor de oorlog tussen 1910 en 1913 als uiteindelijk Luitenant-Kolonel gewerkt in Soemba in het voormalige Nederlands-Indië waarvoor hij Ridder in de Militaire Willemsorde vierde Klasse was geworden. Terug in Nederland ging hij wonen in Beekbergen en raakte hij in de oorlog betrokken bij het verzet. Hij werkte samen met anderen binnen de ordedienst als kolonel R. Boomsma en luitenant-kolonel Teding van Berkhout. Op 8 augustus 1942 werd hij door de bezetter opgesloten in het gijzelaarskamp Sint-Michielsgestel maar kwam op 15 december 1942 weer vrij waarna hij commandant werd van het gewest 6 van de Ordedienst.
Toen op 29 september 1944 de Duitse Ortskommandant van Apeldoorn vierduizend Nederlandse burgers opriep om militaire versterkingen langs de IJssel aan te leggen kwamen er slechts zesendertig mensen opdagen zodat werd besloten een aantal verzetslieden als afschrikwekkend voorbeeld te executeren. Op 30 september 1944 werden Barendsen en veertien collega's van hem opgepakt. Acht, waaronder Barendsen werden op 2 oktober 1944 naar het terrein van het daarvoor ontruimde Joodse Krankzinnigengesticht "Het Apeldoornse Bos" gebracht en daar gefusilleerd. Volgens een lid van de Sicherheids Dienst stond Barendsen onverschrokken voor het vuurpeloton, knoopte zijn jas open en begon het Wilhelmus te zingen.
Barendsen werd begraven op de Algemene Begraafplaats in Beekbergen; grafnummer 246) Hij werd na de oorlog postuum onderscheiden met het Verzetskruis 1940-1945.
