Karl Brugmann
Van Wikipedia
Friedrich Karl Brugmann (16 maart 1849, Wiesbaden - 29 juni 1919, Leipzig (Duitsland)) was een Duitse taalkundige die van uiterst groot belang is geweest voor de studie van de Indo-Europese talen.
Brugmann was van 1887 tot het einde van zijn leven hoogleraar Sanskrit en Vergelijkende taalwetenschappen aan de Universiteit van Leipzig. Vanuit die positie droeg hij bij aan het tot stand komen van de Grundriss der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen (gepubliceerd tussen 1886 en 1893): een monumentaal werk waarin Brugmann, samen met Berthold Delbrück, de fonologie, morfologie en woordvorming van de Indo-Europese talen uitvoerig beschreef. Brugmann ging bij de totstandkoming van de Grundriss te werk volgens de methodieken van de Neogrammatici. Hij formuleerde op puur empirische wijze de verschillende onderwerpen. Hij wilde slechts de harde, feitelijke voorbeelden over de verschillende Indo-Europese talen noemen, en hield zich verre van interpretatie of nuancering. Deze stricte methodologie is kenmerkend voor de Neogrammatici. In zijn Morphologische Untersuchungen (1878) gaf Brugmann een 'neogrammatische' onderbouwing van en visie op zijn wetenschappelijke werk.
De studie naar de Indo-Europese taalgeschiedenis was ook al voor het optreden van Brugman een tak van wetenschappelijk onderzoek. August Schleicher en Franz Bopp hadden ieder al een Indo-Germaanse grammatica geschreven en Burgmann werd zeker geinspireerd door hun werk. Ook onderzoekers als Bartholomae, Hübschmann en Thurneysen, die allen actief waren op deelgebieden van de Indo-Europese taalkunde, waren van invloed op hem.
In 1891 stichtte hij samen met Wilhelm Streitberg het wetenschappelijke tijdschrift Indogermanische Forschungen.
