Marcus Valerius Laevinus

Van Wikipedia

Marcus Valerius Laevinus was een Romeins politicus en militair en ee, van de belangrijkste Romeinse persoonlijkheden in de Macedonische oorlogen¹.

[bewerk] Leven

Zijn carrière begon Marcus Valerius Laevinus in het jaar 227 v. Chr., toen hij als eerst praetor (hier in de hoedanigheid van een militaire gouverneur) van de pas opgerichtte en allereerste provincia Sicilia werd benoemd. Waarschijnlijk bekleedde hij in 220 v. Chr.² als consul suffectus voor de eerste keer het consulaat. In 215 v. Chr. was hij praetor peregrinus. In die hoedingheid was hij eigenlijk bevoegd om conflicten tussen Romeinen en niet-Romeinen op te lossen, maar hij had daarnaast ook het bevel over Romeinse troepen in Apulië. Valerius werd als reactie op de nieuwe alliantie van de tegenstanders van Rome Hannibal Barkas en Philippus V van Macedonië benoemt als bevelhebber van een Romeinse vloot. In 214 v. Chr. zou hij met deze vloot Tarente hebben beveiligd. Toen vanuit de stad Orikos een kreet om hulp hem bereikte, stak hij de Adriatische Zee over en heroverde hij het. Daarenboven ontzette hij Apollonia. In 214 v. Chr. zou hij met deze vloot Tarente hebben beveiligd. Toen vanuit de stad Orikos een kreet om hulp hem bereikte, stak hij de Adriatische Zee over en heroverde hij het. Daarenboven ontzette hij Apollonia. Tot het sluiten van een verdrag met de Aetolische Bond in het jaar 211 v. Chr. bleef hij verantwoordelijk voor deze vestiging. Later veroverde hij nog de steden Zakynthos, Oiniadai, Nasos en in de lente van 210 v. Chr. Antikyra. Dan werd hij verkozen tot consul.

In de senaat moest hij vragen over zijn omgang met vroegere bondgenoten en vooral over financiële problemen opklaren. Valerius kon de senatoren ervan overtuigen, om vrijwillig geldbijdragen te doen aan de oorlogskas. Andere Romeinen zouden zijn voorbeeld volgen. Vervolgens trok hij naar de provincia Sicilia, die hij met zijn ambtcollega Marcus Claudius Marcellus had geruild. Op Sicilië kon hij door verraad Akragas innemen. Hij zorgde ervoor, dat het aantal marodeurs steeg en verzekerde zo een niet onbelangrijk deel van de voedselvoorziening van Rome voor de toekomst. Nadat hij zich voor de discussie over de leiding over de keus in Rome had opgehouden, keerde hij weer terug naar Sicilië. Daar was hij sinds 208 v. Chr. proconsul naast een praetor en hield zich bezig met de landbouw op het eiland. Terloops overviel hij meermaals met zijn vloot de Afrikaanse kusten. In 206 v. Chr. keerde hij naar Rome terug. De opdracht in 205 v. Chr. om de troepen naar Arretium te brengen, die tegen de Carthaagse veldheer Mago zouden worden ingezet, is een annalistische vervalsing. Maar hij leidde wel een gezandschap, om de Magna Mater op te halen.

In 204 v. Chr. deed hij het voorstel, dat de in 210 v. Chr. bedragen die door de senatoren en andere geldschieters waren gegeven voor de oorlog zouden worden terugbetaalt. Het verzoek werd goedgekeurd. Het jaar daarop verzette hij zich waarschijnlijk tegen een aanvaarden van het gematigde, door Publius Cornelius Scipio Africanus onderhandelde vredesverdrag met Carthago. Tussen 203 v. Chr. en 200 v. Chr. is Valerius gestorven. Zijn zonen Publius en Marcus hielden hielden vierdaagse funeraire en gladiatorenspelen ter zijner ere. Hij maakte het begin van de tweede Macedonische oorlog in 200 v. Chr. niet meer mee.

[bewerk] Voetnoten

1	De hoofdbron voor het leven van Marcus Valerius Laevinus is Livius, XXIII 24-37. Zijn relaas is echter op sommige vlakken zeer onnauwkeurig.
2	Onzekere datering.

[bewerk] Referenties

• J. Hazel, art. Laevinus, Marcus Valerius, in J. Hazel, Who's Who in the Roman World, Londen - New York, 2001, p. 162.
• D-A. Kukofka, Süditalien im Zweiten Punischen Krieg, Frankfurt am Main - Bern - New York - Parijs, 1990. ISBN 3631427921
• H. Tränkle, Livius und Polybios, Basel - Stuttgart, 1977. ISBN 3796506445