Patrick Bruel

Van Wikipedia

Patrick Bruel (Patrick Maurice Benguigui) (geboren in Tlemcen, Algerije op 14 mei 1959) is een zanger en acteur. Zijn ouders waren Franse kolonisten. Zijn vader verdween toen Patrick 3 jaar oud was. Samen met zijn moeder ging hij naar Argenteuil, een voorstad van Parijs. Op school kon hij niet goed mee. Zijn grote passie was voetbal en indertijd was zijn grote voorbeeld Johan Cruijff. Zijn moeder overtuigde hem dat hij toch een goede achtergrond nodig had en hij haalde zijn DEUG in Engels.

In 1978 werkte hij als G.O. (Gentil Organisateur) bij Club Med en hij organiseerde er talentenjachten en deed er zelf ook aan mee. Hij werd gehoord door iemand van Barclay, die hem een singletje liet maken: Vide en op de achterkant Jusqu'au bout. Het werd geen doorbraak.

In 1979 speelde hij zijn eerste filmrol in Le coup de Sirocco van regisseur Alexandre Arcady. Het was een kleine rol, maar hij had de smaak te pakken.

Om een beetje op adem te komen en om te beslissen wat hij uiteindelijk wilde doen, vertrok hij naar New York. In eerste instantie om zijn toenmalige vriendin na te reizen, maar de twee geplande weken werden uiteindelijk twee jaar. Hij ontmoete er Gérard Presgurvic, met wie hij het nummer Marre de cette nana-là schreef.

Terug in Frankrijk kreeg hij meerdere filmrollen aangeboden en hij richtte zich meer op het schrijven van teksten. In 1987 stond hij in Olympia op de planken voor een aantal concerten. Hoewel ze goed bezocht werden, was het nog steeds geen doorbraak.

Die doorbraak komt uiteindelijk pas met het album Alors regarde. Daarop staan nummers als Place des grands hommes en het later nogmaals uitgebrachte Casser la voix, dat ver buiten de grenzen van Frankrijk werd gehoord. De tour na het album Alors regarde zijn een groot succes en het fenomeen Bruel lijkt geboren te zijn. Hij slaagt er zelfs in om als Franse artiest een aantal keer Ahoy te vullen, waarvan twee keer volledig uitverkocht.

In Frankrijk wordt gesproken over de "Generatie Bruel". Hij wordt er om geprezen dat hij jong genoeg is om de jongeren aan te spreken en oud genoeg om met de volwassenen mee te praten. Bovenal lijkt hij een meisjesidool te zijn en op vele posters in menige tienerkamer siert hij de muur. Bij bosjes vallen de meiden flauw tijdens concerten, wat duidelijk te zien is op de registratie van de tour 1990-1991.

Later staat Bruel nog in Bercy en komt hij nog een enkele keer naar Nederland. Zijn naam is nog altijd bekend, in Nederland vooral door het nummer Casser la voix.

Bruel speelt op hoog niveau poker en is te zien op een instructie DVD.

In september 2004 trouwt hij met de ruim 20 jaar jongere schrijfster Amanda Maruani. (bekend als Amanda Sthers). Samen hebben ze twee zonen Oscar (2003) en Léon (2005).

[bewerk] Studioalbums

• Album De(ux) Face(s) (1986)
• Alors Regarde (1989)
• Bruel (1994)
• Juste Avant (1999)
• Entre Deux (2003)
• Des Souvenirs Devant (2006)

[bewerk] Concertregistraties

• En concert Olympia (1987)
• Si ce soir (1991)
• On s'était dit: tour 95 (1995)
• Rien ne s' efface Bruelive (2001)
• Entre Deux à l' Olympia (2003)

[bewerk] Films

• Le Coup de Sirocco (1979)
• Ma femme s'appelle reviens (1982)
• Les Diplômés du dernier rang (1982)
• Le Bâtard (1983)
• Le Grand carnaval (1983)
• Marche à l'ombre (1984)
• La Tête dans le sac (1984)
• P.R.O.F.S. (1985)
• Suivez mon regard (1986)
• La Mémoire tatouée (1986)
• Attention bandits (1987)
• Un homme amoureux (1987, nasynchronisatie)
• La Maison assassinée (1988)
• L'Union sacrée (1989)
• Force majeure (1989)
• Il y a des jours... et des lunes (1990)
• Toutes peines confondues (1992)
• Profil Bas (1993)
• Sabrina (1995)
• Les Cent et une nuits (1995)
• Hommes femmes mode d'emploi (1996)
• Le Jaguar (1996)
• K (1997)
• Paparazzi (1998)
• Hors jeu (1998)
• The Misadventures of Margaret (1998)
• Lost and found (1999)
• Le Lait de la tendresse humaine (2001)
• Le Marquis (2000)
• Les Jolies choses (2001)
• Sinbad (2003, nasynchronisatie)
• Une vie à t'attendre (2004)
• El Lobo (2004)
• O Jerusalem / Beyond Friendship (2006)