Poststructuralisme
Van Wikipedia
Het poststructuralisme is een filosofische denkrichting die ontstond in Frankrijk in de jaren '60 van de 20e eeuw, in reactie op (danwel als voortzetting van) het structuralisme. Als belangrijke auteurs binnen gelden Deleuze, Derrida, Lyotard en (met enig voorbehoud) Foucault.
Er bestaat echter geen vaste afbakening van het poststructuralisme; er bestaat geen poststructuralistisch manifest of enige georganiseerde school waarmee denkers eenduidig als 'poststructuralist' kunnen worden aangemerkt. Daarmee is het eerder een methode dan een stroming. Evenwel kunnen een pleidooi voor de erkenning van diversiteit, een stellingname tegen totaliserende filosofie (de neiging om alomvattende filosofische systemen te bouwen) en reductionisme, alsmede een bepaalde literaire schrijfstijl als kenmerk genoemd worden.
Vooral Hegels dialectiek is mikpunt van poststructuralistische kritiek. Zijn werken werden in Frankrijk bekend door Jean Hippolyte en Alexandre Kojève, die in de jaren '40 en '50 velen van de latere poststructuralisten opleidden.
Als grote voorganger van de stroming geldt Friedrich Nietzsche met zijn kritiek van de moderniteit.
Het poststructuralisme kwam op in de ook in Frankrijk 'roerige' jaren '60, die hun hoogtepunt vonden in de studentenopstand en stakingen van mei 1968. Verscheidene van de geassocieerde denkers waren ook zelf politiek of maatschappelijk geëngageerd.
[bewerk] Bron
- Stefan Münker en Alexander Roesler (2000). Poststrukturalismus. Stuttgart/Weimar: Metzler.
