Privaatdocent
Van Wikipedia
Privaatdocent is een verouderde betrekking aan de universiteit. Vooral in de negentiende eeuw in Duitsland was het privaatdocentschap veel gebruikt, en was een wachtkamer na het behalen van de Habilitation voor het verkrijgen van een aanstelling als hoogleraar. In Nederland was de doorstroming naar een reguliere academische betrekking minder gebruikelijk.
Privaatdocenten konden aan een universiteit college geven in een vak wat nog niet gedoceerd werd, maar waarvan men het belang wel inzag. Zo werden nieuwe academische vakgebieden meestal eerst aan privaatdocenten gegeven voordat de universiteit het initiatief nam een lector of buitengewoon hoogleraar aan te stellen. Het privaatdocentschap begon met een verzoek aan de universiteit en de toelating geschiedde uiteindelijk bij ministerieel besluit. Het privaatdocentschap begint met een openbare les, waarin meestal het doel en de opzet van verdere colleges wordt toegelicht. Het privaatdocentschap was zonder salaris voor een periode van vijf jaar, waarna het op verzoek verlengd kon worden.
Bekende personen, die enige tijd privaatdocent waren, zijn onder andere Willem Bilderdijk, Jacob Clay, Johann Dirichlet, Albert Einstein, Norbert Elias, Johannes Godefridus Frederiks, Gustav Freytag, Georg von Hertling, Roman Herzog, Arend Heyting, Philip Kohnstamm, Gerrit Mannoury, Tomáš Masaryk, Emmy Noether, Friedrich von Schlegel, Fred. Schuh en Hugo de Vries.
