Robert Millikan

Van Wikipedia

Robert Millikan

Robert Andrews Millikan (Morrison (Illinois), 22 maart 1868 - 19 december 1953) was een natuurkundige. Hij won in 1923 de Nobelprijs van de fysica. Hij was elf jaar hoogleraar aan de universiteit van Chicago. Daarna verhuisde hij naar het California Institute of Technology in Pasadena.

Nadat hij zijn diploma behaalde in 1891 leerde hij 2 jaar over elementaire fysica. Tijdens die periode heeft hij zijn grote interesse hiervoor opgedaan. In 1893 heeft hij zijn “mastership” behaald in de fysica. Daarna kreeg hij in 1895 zijn Ph.D. op grond van zijn onderzoek naar de polarisatie van licht dat door gloeiende oppervlakten wordt uitgezonden. De experimenten hiervoor voerde hij uit met gesmolten goud en zilver.

Hij ging in de jaren 1895-1896 naar Göttingen en Berlijn en keerde spoedig terug toen hij een uitnodiging kreeg om assistent te worden aan de universiteit van Chicago. In het jaar 1910 werd hij professor en hij heeft die positie behouden tot 1921. Toen hij assistent was, heeft hij daar veel tijd doorgebracht met het vlotter maken van de leer –en handboeken fysica.

In zijn leven als wetenschapper was hij bekend om zijn vele ontdekkingen. Hij was vooral gespecialiseerd in elektriciteit, optica en moleculaire fysica. Zijn eerste succes was toen hij nauwkeurig bepaalde hoe groot de lading was van een elektron. Dit deed hij met de “Oil Drop”-methode. Hij bewees ook dat deze lading voor ieder elektron gelijk was. Zo bewees hij de structuur van elektriciteit op atomair vlak.

Hierna heeft hij alle belangrijke experimenten over het foto-elektrisch effect van Einstein geverifieerd. Hij gebruikte zijn kennis om praktisch de theoretische constante van Planck vast te stellen. Hij berekende ook het grensgebied tussen ultraviolet licht en de röntgenstralen. Hij deed ook belangrijk werk in het gebied van kosmische straling.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij een belangrijke wetenschapper bij de ontwikkeling van anti-duikbootwapens. Hij was de Amerikaanse vertegenwoordiger op het internationaal congres van de fysica, beter bekend als het “Solvaycongres”, in Brussel in 1921. Hij kreeg eredoctoraten van ongeveer 25 universiteiten. Naast de Nobelprijs ontving hij ook de Edison-medaille, de Hughes-medaille en de Chinese Orde van Jade.

Millikan speelde graag tennis en ook vaak golf. Hij stierf op 19 december 1953.

Winnaars van de Nobelprijs voor de Natuurkunde (1901-1925)