Russisch-Turkse Oorlog (1735-1739)
Van Wikipedia
| Vierde Russisch-Turkse Oorlog | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deel van de Russisch-Turkse oorlogen | |||||||||||
 Paleis van Bachtsjisaraj, tegenwoordig een toeristische trekpleister |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Strijdende partijen | |||||||||||
 Russische Rijk Oostenrijk |
 Krim-kanaat Ottomaanse Rijk Moldavië |
||||||||||
De Russisch-Turkse Oorlog van 1735 tot 1739 was de vierde van elf oorlogen tussen het Russische en het Ottomaanse Rijk. Ook Oostenrijk was bij deze oorlog betrokken. De voornaamste redenen die ten grondslag liggen aan de oorlog waren Russische pogingen om toegang te krijgen tot de Zwarte Zee en Oostenrijkse pogingen om hun gebied in de Balkan uit te breiden. Ook probeerden de Russen de continue plunderingen van de, door de Turken gesteunde, Krimtataren te stoppen.
[bewerk] De politieke situatie voor de oorlog
Voor de oorlog stond het Russische Rijk er internationaal gustig voor. In de Poolse Successieoorlog was Rusland aan de winnende hand en door de oorlog had Polen-Litouwen zijn aanspraak op een deel van de Oekraine opgegeven. De Kaspische Provincies die Tsaar Peter de Grote in de Russisch-Perzische oorlog van 1723 had veroverd werden terug gegeven aan Perzië als de Perzen het Ottomaanse Rijk de oorlog zouden verklaren. Oostenrijk was sinds 1726 een bondgenoot van Rusland.
[bewerk] Verloop van de oorlog
Op 20 mei 1736 viel Veldmaarschalk Burkhard Christoph von Munnich de Turkse Fortificaties op de Landengte van Perekop aan met een leger van 62.000 man. Op 17 Juni werd Bachtsjisaraj, de Hoofdstad van het Krim-khanaat, veroverd. Maar door een tekort aan vooraden en de uitbraak van een Epidemie moest het Russische leger teruggetroken worden naar de Oekraine. Op 19 Juni viel een ander Russisch leger onder het commando van Generaal Peter Lacy samen met een vloot onder Viceadmiraal Peter Bredahl het Fort van Azov aan, dat veroverd werd. In Juli 1737 veroverde het leger van Burkhard Christoph von Munnich het fort van Otsjakov. Dezelfde maand marcheerde het leger van Peter Lacy naar de Krim waarbij het leger van de Khan verschillende keren verslagen werd, en Karasubazar veroverd werd. Door weer een tekort aan vooraden moest het leger de Krim echter weer verlaten.
Oostenrijk,dat sinds Juli 1737 met het Ottomaanse Rijk in oorlog was, werd in tegenstelling tot de Russen verschillende keren door de Turken verslagen. Rusland, Oostenrijk en het Ottomaanse Rijk begonnen daarom onderhandelingen in Nemirov, maar deze liepen op niets uit. In 1738 waren er geen noemenswaardige militaire gebeurtenissen, maar het Russische leger moest zich wel uit Ochakov terugtrekken vanwege een Pest uitbraak.
| Russisch-Turkse oorlogen |
|---|
| 1676 — 1681 |
| 1686 — 1700 |
| 1687 — 1689 |
| 1695 — 1696 |
| 1710 — 1711 |
| 1735 — 1739 |
| 1768 — 1774 |
| 1787 — 1792 |
| 1806 — 1812 |
| 1828 — 1829 |
| 1853 — 1856 |
| 1877 — 1878 |
| 1914 — 1918 |
[bewerk] Einde van de oorlog
In 1739 trok het leger van Munnich de Dnjepr rivier over, marcheerde Moldavië binnen, en versloeg het Turkse Leger in de buurt van Khotin en bij Iaşi. De Turken hadden echter wel de Oostenrijkse legers kunnen verslaan, waardoor Oosterijk op 21 Augustus het Verdag van Belgrado sloet. Hierdoor, samen met de dreiging van een Zweedse invasie van Rusland, sloot het Russische Rijk op 18 September vrede met het Verdrag van Nissa.
In deze verdagen moest Oostenrijk Oltenië en Noord-Servië aan het Ottomaanse Rijk afstaan, maar wel werd de Habsburgs Keizer erkend als officiele beschermheer van alle Christelijke groepen die onder Ottomaans bewind leefden (zie: Millet) De Russische Keizer had ook aanspraak op deze positie gemaakt. Rusland verkreeg Azov, hoewel hier geen fortificaties of een vloot mocht worden gebouwd.
