Wolfman Jack
Van Wikipedia
Robert Weston Smith (21 januari 1939 – 1 juli 1995) was een zeer bekende Amerikaanse discjockey uit de jaren '60 en '70 van 20e eeuw bekend onder zijn artiestennaam Wolfman Jack. Geboren in Brooklyn, New York City.
In New Jersey, leerde Bob bij het zwarte muziekstation WNJR-AM de eerste kneepjes van het radiovak. Bob Smith was in zijn tienerjaren al een groot fan van discjockey Alan Freed. Freed had de bijnaam "the Moondog" en gebruikte naast zijn bijnaam ook het geluid van een huilende wolf in zijn vroegere uitzendingen. Bob Smith nam dit thema later over en ging zich Wolfman Jack noemen en voegde hieraan zijn eigen geluidseffecten toe. Zijn karakter en stijl was gebaseerd op die van bluesman Howling Wolf.
Zeer karaktistiek was zijn doorleefd en krakend klinkende stem compleet met bijna schreeuwende uitingen waarin een bepaald timbre zat die niemand hem kon evenaren. Pas toen Smith furore maakte met zijn radioshows bleef hij de naam Wolfman Jack houden. In 1962 begon hij zijn carrière bij het radiostation XWERF-AM in Mexico, net over de grens bij het Texaanse Del Rio. Met een zendvermogen van 250.000 Watt was het station zó krachtig, dat het signaal in een groot deel van de Verenigde Staten was te ontvangen. Dat gaf hem landelijke bekendheid. Toch bleef voor veel mensen zijn echte karakter en naam jarenlang verborgen. Medio jaren '60 ging Wolfman Jack over naar het Amerikaanse radiostation KCIJ-AM, in Shreveport, Louisiana dat alleen overdag uitzendingen verzorgde. In 1973 kwam Wolfman Jack na vele omzwervingen bij verschillende radiostations bij WNBC in New-York terecht en concureerde op dezelfde uitzendtijden met WABC Top 40 legende "Cousin Brucie" Bruce Morrow.
Wolfman Jack was ook als filmacteur en tv-persoonlijkheid niet echt onverdienstelijk. De Amerikaanse regisseur George Lucas maakte hem met een rol in de film American Graffiti (1973) wereldberoemd. Wolfman Jack speelde daarin zichzelf. Verder trad hij in verschillende shows en tv-series op en had hij zijn eigen show (The Wolfman Jack Show). Ook verscheidende popmusici raakten door Wolfman geinspireerd. Tod Rundgren, Guess Who, Leon Russell en Freddie King schreven nummers over hem. De Stampeders vroegen Wolfman in 1973 om mee te doen aan hun cover van het Ray Charles nummer Hit The Road Jack waarin een argeloze man Wolfman tijdens zijn radiouitzending opbelt. Ook in de hit Clap For The Wolfman van de Guess Who uit 1974 was hij te horen.
In de zomer van 1994 droeg Mick Jagger van de Rolling Stones tijdens een concert in Washington een nummer op aan Wolfman die op de eerste rij zat: It's only rock 'n roll, but I like it!
Na een uitputtende toernee overlijdt de legendarische rock en roll diskjockey Wolfman Jack aan een zware hartaanval op 1 juli 1995 in zijn huis in Belvedere in de staat North Carolina, bij de voordeur net nadat hij zijn vrouw Lou Lamb Smith had omhelsd.
Op 15 maart 2003 werd als nagedachtenis aan hem een bronzen standbeeld onthuld in de plaats Del Rio, Texas, daar waar de legendarische discjockey zijn spraakmakende carrière begon. Naast de 130.000 dollar voor het gedenkteken droeg de gemeente Del Rio ook bij aan een museum en een muziekfestival ter ere van "Da Wolfman".
