Wonen

Van Wikipedia

In de vroegste prehistorie woonden mensen in grotten, in holen en in hutten. Een woning dient als bescherming tegen de weerselementen als temperatuur, wind en neerslag, maar ook tegen andere gevaren als wilde dieren en menselijke vijanden. Mensen ontdekten reeds snel dat groepsverband een grotere veiligheid bood; hierdoor ontstonden dorpen en later steden.

De aard en afmetingen van woningen zijn afhankelijk van de beschikbare bouwmaterialen (bijv. sneeuw voor een iglo), de behoeften van de bewoners (tenten voor nomaden) en de beschikbare technische kennis, vaardigheden en hulpmiddelen.

De Romeinen bouwden insulae (flats) in hun steden; door deze hoogbouw steeg het aantal mensen dat van veilige stadsmuren kon profiteren.

Na de val van het Romeinse Rijk raakte ook de techniek voor grotere bouwwerken in de vergetelheid, totdat deze in de Middeleeuwen langzamerhand werd herontdekt.

Toch bleef de huisvesting van veel inwoners problematisch. In de 19e eeuw veroorzaakte de industrialisatie een nieuwe groei van de steden. Rond 1900, toen nog veel mensen zowel op het platte land als in de steden in krotten en andere erbarmelijke omstandigheden woonden, ontstonden nieuwe ideeën over het recht op acceptabele huisvesting voor iedereen. Langzaam vonden deze ideeën ingang. Hierdoor vaardigde de overheid uiteindelijk wetten uit die het mogelijk maakten woningen onbewoonbaar te verklaren. De woningwet werd in Nederland in 1901 opgesteld door de ministers Goeman Borgesius, Van der Linden en Pierson.