Álvaro Siza
Z Wikipedii
Álvaro Joaquim de Melo Siza Vieira (ur. 25 czerwca 1933 w Matosinhos) - portugalski architekt, laureat Nagrody Pritzkera z 1992. Siza mieszka, pracuje i uczy architektury w Porto.
W latach 1949-1955 Siza studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych w Porto. Pracował w biurze swego profesora, Fernanda Távory, a w 1958, po wygraniu konkursu na pawilon herbaciany, założył własne biuro. W latach 1966-1969 był asystentem na uczelni w Porto, zaś od 1976 jest profesorem na katedrze budownictwa. Ponadto Siza wykładał gościnnie na Politechnice w Lozannie, Uniwersytecie Pensylwańskim, Akademii Los Andes w Bogocie oraz na Harwardzie. Poza Nagrodą Pritzkera otrzymał Nagrodę Miesa van der Rohe (1988) oraz doktoraty honoris causa Universytetu w Walencji (1992) i Politechniki w Lozannie (1993).
Architektura Sizy jest uwrażliwiona na otoczenie, mimo silnego uproszczenia form poprzez wykorzystanie światła, faktury i wszelkich wrażeń zmysłowych uzyskuje niezwykłe napięcie. Choć początkowe dzieła miały charakter modernistyczny, Siza zawsze dystansował się od rewolucyjnego podejścia do architektury i urbanistyki, a przywiązanie do idei socjalnych wyrażał w udoskonalaniu istniejących miast. Z biegiem czasu architektura Sizy zbliżyła się do postmodernizmu.
[edytuj] Główne dzieła
- pawilon herbaciany i restauracja Boa Nova w Leça da Palmeira, 1958-1963
- kąpielisko w Leça da Palmeira, 1961-1966
- dom Avelino Duarte w Ovar, 1980-1984
- dom Bonjour Tristesse przy Schlesische Straße w Berlinie, 1980-1984
- wydział architektury Uniwersytetu w Porto, 1986-1995
- Biblioteka uniwersytecka w Aveiro, 1988-1995
- odbudowa dzielnicy Chiado w Lizbonie, od 1988
- Muzeum Sztuki Współczesnej Fundação Serralves w Porto, 1991-1998
- Pawilon portugalski na Expo'98 w Liznonie, 1995-1998
- Pawilon portugalski na Expo 2000 w Hanowerze, 1999-2000
- Muzeum Sztuki Donna Regina w Neapolu, 2005
