Święta Miłości
Z Wikipedii
Święta Miłości – pierwszy utwór należący do liryki patriotycznej w czasie rozbiorów. Pełnił rolę hymnu narodowego tego okresu. Strofą tą zadebiutował w 1774 r. Ignacy Krasicki, który odczytał utwór podczas jednego z obiadów czwartkowych.
Ignacy Krasicki napisał ten utwór jako Hymn dla Szkoły Rycerskiej. Święta miłości weszła jako fragment w skład pieśni IX poematu heroikomicznego Myszeida. Strofa doczekała się wielu przekładów, w tym trzech na język francuski.
Z powstaniem wiersza wiąże się legenda: kareta, którą jechał biskup Krasicki, spiesząc na "obiad czwartkowy" potrąciła starego żołnierza. Umierający z ogromną mocą mówił o świętej miłości ojczyzny, o bliznach – pamiątkach bitew, o śmierci, która przestała być straszna. Więź między starym wiarusem a biskupem, która wytworzyła się w chwili śmierci, stała się natchnieniem do napisania Hymnu do miłości Ojczyzny.
[edytuj] "Święta Miłości"
- Święta miłości kochanej Ojczyzny,
- Czują cię tylko umysły poczciwe!
- Dla ciebie zjadłe smakują trucizny
- Dla ciebie więzy, pęta niezelżywe.
- Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny
- Gnieździsz w umyśle rozkosze prawdziwe,
- Byle cię można wspomóc, byle wspierać,
- Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać.
