Świętowit

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

"Światowid ze Zbrucza" - Muzeum Archeologiczne Kraków.

Świętowit (połabskie: Svątevit; prawdop. ze "święty"-dawniej tyle co "potężny i "wit"-"pan") to główne bóstwo czczone przez plemię Słowian połabskich - Ranów zamieszkujące na wyspie Rugii w grodzie Arkona. Relacja duńskiego kronikarza, Saxo Grammaticusa zawarta w dziele Gesta Danorum podaje, że w tamtejszej świątyni przedstawiać Boga miał posąg olbrzymiej, człekopodobnej istoty o czterech twarzach. W prawej ręce trzymać miał róg, który kapłan podczas świąt napełniał miodem w celu odprawienia wróżb.^[1] Uważany za Boga Najwyższego - pana niebios, także lasu, słońca, ognia, urodzaju i prawdopodobnie wojny. Świątynia ta została spalona 12 czerwca 1168 roku z rozkazu duńskiego króla Waldemara I, który zagarnął jako łup wojenny skarbiec Świętowita składający się z ofiar wielu pokoleń wiernych. To sanktuarium było ostatnią pogańską świątynią Słowian. Pewne elementy posągu w Arkonie mają swoje ścisłe odpowiedniki w słynnym idolu zbruczańskim wydobytym z rzeki Zbrucz w 1848 r. we wsi Liczkowice na Podolu (obecnie Ukraina). Świętowit ze Zbrucza aktualnie znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Krakowie.

Aleksander Gieysztor, jak i większość badaczy słowiańskiej mitologii, utożsamiają Świętowita arkońskiego z ruskim Perunem.

Współcześnie do wierzeń i mitologii Słowian odwołują się prawnie zarejestrowane w Polsce związki wyznaniowe: Rodzimy Kościół Polski i Zrzeszenie Wiary Rodzimej.