Aleksander Alabiew
Z Wikipedii
Aleksandr Aleksandrowicz Alabiew (15 sierpnia 1787 Tobolsk - 6 marca 1851 Moskwa) - rosyjski kompozytor, jeden z pionierów romantyzmu w muzyce rosyjskiej.
Urodzony w dalekim Tobolsku, zyskał możliwość kształcenia się dzięki przeprowadzce do Petersburga w 1796, gdzie jego ojciec był wysokim urzędnikiem carskim. Pierwsze kompozycje wydał w latach 1810 - 1811, wśród nich dedykowany Johnowi Fieldowi Polonez Es-dur. W 1812 brał udział w wojnie przeciw Napoleonowi. Dopiero w 1823 porzucił wojsko i osiadł w Moskwie, gdzie poświęcił się działalności kompozytorskiej. Nie miał jednak szczęścia w życiu - intrygi sprawiły, że niesłusznie posądzono go o nieumyślne zabójstwo, za co w 1827 został skazany na zesłanie, z którego powrócił dopiero w 1843.
Alabiew był jednym z pierwszych utalentowanych kompozytorów narodowości rosyjskiej, którego muzyka zdobyła popularność w kraju - w XVIII wieku kompozytorzy muzyki świeckiej w Rosji byli najczęściej pochodzenia włoskiego, niemieckiego czy francuskiego. Dalekie echa jego popularności dotarły nawet za granicę. Jego najbardziej znaną kompozycją jest pieśń Słowik (Соловей), która stała się przebojem muzyki salonowej i była przerabiana w wielu opracowaniach, również instrumentalnych (w Polsce jedną z wersji "Słowika" grał duet fortepianowy Kisielewski - Tomaszewski).
Był jednak Alabiew kompozytorem nie tylko salonowym. W muzyce rosyjskiej był pierwszym romantykiem z prawdziwego zdarzenia. Tworzył muzykę romantyczną, zanim zaczął tworzyć "ojciec opery rosyjskiej", Michaił Glinka, sławny autor "Rusłana i Ludmiły". Również Alabiew pisał opery (m.in. "Burza" wg Szekspira) i mnóstwo pieśni. Stworzył podstawy rosyjskiego dramatu lirycznego; interesował się również folklorem muzycznym i wykorzystywał go w swoich utworach. Nawet podczas zesłania nie zaniechał pracy twórczej i notował m.in. pieśni tatarskie, gruzińskie i baszkirskie. Cenne archiwum Alabiewa odkryto po II wojnie światowej, a monografia autorstwa B. Dobrochotowa ukazała się w Moskwie w 1966 roku.
