Aleksander Dziurowicz
Z Wikipedii
Aleksander Dziurowicz (przez kibiców nazywany „Lolek”, a dla kolegów z boiska „Paj”) (ur. 24 września 1930 w Sosnowcu, zm. w listopadzie 1992 r. w Sosnowcu), polski piłkarz (bramkarz Stali Sosnowiec), trener.
Początki kariery rozpoczynał w zespole Czarnych. Już jako 15-latek bronił bramki w drużynie seniorów. Po połączeniu w 1948 roku drużyn Czarnych i Stali bronił bramki drugoligowej Stali (na zmianę z Janem Powązką). Po odbyciu służby wojskowej w Okręgowym Wojskowym Klubie Sportowym (OWKS) Kraków (obecnie WKS Wawel Kraków) powrócił do rodzinnego Sosnowca i w 1954 r. awansował z zespołem do I ligi. W barwach Stali Dziurowicz rozegrał 118 spotkań. Karierę sportową zakończył w 1963 r. W 1959 r., jeszcze jako czynny zawodnik, został trenerem Górnika Sosnowiec (klub posiadał boisko przy Alei Mireckiego) i był nim aż do lat 70., kiedy to Górnik został przyłączony do Zagłębia. W związku z tym Dziurowicz został trenerem w Zagłębiu, a następnie kierownikiem Stadionu Ludowego. Na początku lat 80. przeszedł na emeryturę i został trenerem KKS Czarni.
Jego słynny rekord 627 minut bez utraty bramki poprawił dopiero po 15 latach bramkarz Legii Warszawa Władysław Grotyński, który w latach 70. był bramkarzem Zagłębia Sosnowiec. Do historii przeszedł też niecodzienny występ Aleksandra Dziurowicza w meczu przeciwko Gwardii (Polonii) Bydgoszcz. W starciu z Norkowskim doznał na tyle poważnej kontuzji, że został przetransportowany do szpitala. W związku z tym od 36 minuty meczu bramki bronił pomocnik Pocwa I, jednak w 64 min do bramki ponownie wrócił Dziurowicz, przywieziony ze szpitala karetką na sygnale.
Mimo wielu sukcesów sportowych Aleksander Dziurowicz niestety nigdy nie wystąpił w reprezentacji Polski.
Pochowany został na sosnowieckim cmentarzu przy Alei Mireckiego.
