Andrzej Feliks Grabski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Andrzej Feliks Grabski (ur. 13 września 1934 w Warszawie - zm. 26 kwietnia 2000 w Łodzi) polski historyk, ekspert z zakresu historii historiografii i historii średniowiecza. Uczony o międzynarodowym rozgłosie.

Był synem Andrzeja Kazimierza i Marii z Jaśkowskich, wnukiem Władysława - wybitnego ekonomisty i premiera RP.

W 1951 roku rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficzno - Historycznym UŁ, gdzie kształcił się m. in. pod okiem Stanisława Zajączkowskiego, Stefana Krakowskiego i Mariana Henryka Serejskiego. W 1962 roku uzyskał stopień doktora na podstawie pracy pt: Polska X-XII wieku w opinii współczesnych. Po skończeniu studiów podjął pracę w Instytucie Historii PAN, gdzie w 1967 roku przedstawił pracę habilitacyjną pt: Polska w opiniach Europy Zachodniej XIV - XV wieku. Profesorem nadzwyczajnym został w 1976 roku, zwyczajnym w roku 1988.

Zajmował się historią średniowiecza, dziejami myśli społecznej i politycznej XIX i XX wieku oraz - przede wszystkim historią historiografii. Stał się najwybitnijszym w Polsce specjalistą w tej dziedzinie.

Przez cały okres swej kariery zawodowej związany z Instytutem Historii PAN nie zerwał związków z UŁ, gdzie pod koniec lat 70. współtworzył Międzyuczelniany Instytut Nauk Politycznych. Ponadto pełnił funkcję przwodniczącego Rady Narodowej m. Łodzi. W latach 90. objął Katedrę Historii Historiografii UŁ, którą kierował aż do śmierci.

Członek - założyciel Międzynarodowej Komisji Historii Historiografii, członek komitetu redakcyjnego periodyku Stella della Storiografia, redaktor serii Klasycy historiografii, uchonorowany wieloma odznaczeniami i nagrodami.

Opublikował 17 książek i kilkaset artykułów naukowych, w tym liczne monografie oraz podręczniki i syntezy z zakresu historii historiografii.

Polska sztuka wojenna w okresie wczesnofeudalnym (1959)
Bolesław Chrobry (1964)
Polska w opiniach Europy Zachodniej X-XII w. (1964)
Bolesław Krzywousty (1968)
Polska w opiniach Europy Zachodniej XIV-XV w. (1968)
Orientacje polskiej myśli historycznej (1972)
Mieszko I (1973)
Myśl historyczna polskiego oświecenia (1976)
Historiografia i polityka. Dzieje konkursu historycznego im. Juliana Ursyna Niemcewicza 1867-1922 (1979)
W kręgu naczelnika. Rapperswilskie inicjatywy kościuszkowskie 1894-1897 (1981)
Troski i nadzieje. Z dziejów polskiej myśli społecznej i politycznej XIX wieku (1981)
Perspektywy przeszłości. Studia i szkice historiograficzne (1983)
Kształty historii (1985)
Joachim Lelewel i demokracja niemiecka (1987)
Między Wschodem a Zachodem. Studia z dziejów polskiego ruchu i myśli socjalistycznej (1995)
Zarys dziejów historiografii polskiej (2000)
Dzieje historiografii (2003)