Apokatastaza
Z Wikipedii
Apokatastaza (od gr. apokatastasis, czyli "ponowne włączenie, odnowienie") - końcowa i ostateczna odnowa całego stworzenia poprzez przywrócenie mu pierwotnej doskonałości i bezgrzeszności lub nawet przewyższenie tego pierwotnego stanu.
Według stoików świat po pewnym okresie istnienia ulegnie spaleniu aby mógł powstać nowy. W niektórych wersjach zaratusztrianizmu Ahura Mazda ma zniszczyć świat, aby mógł powstać lepszy.
W chrześcijaństwie nauka ta rozwinięta została przede wszystkim w patrystyce greckiej (św. Grzegorz z Nyssy) i cechował ją radykalizm w sformułowaniu powszechności zbawienia, co oznaczło, że potępieni, a nawet Szatan, mają zostać zbawieni. Sobór konstantynopolitański II potępił w 553 roku pogląd, że zbawienie wszystkich stworzeń jest rzeczą pewną.
Według rzymskich katolików tak rozumiana apokatastaza pozostaje w sprzeczności z przesłaniem Ewangelii i podważa nienaruszalność wolnej woli człowieka. W katolicyzmie apokatastazę rozumie się jako ostateczne zwycięstwo dobra nad złem i przywrócenie jedności z Bogiem.
Wcześniej temat podjął Orygenes, w związku z czym powstała potężna dyskusja zarówno w Kościele Wschodnim jak i na Zachodzie.
