Blokada Leningradu
Z Wikipedii
| Blokada Leningradu II wojna światowa |
|||||||||||||||||
 Scena z oblężonego Leningradu |
|||||||||||||||||
| Data | 8 września 1941 - 18 stycznia 1944 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Leningrad, ZSRR | ||||||||||||||||
| Wynik | Strategiczne zwycięstwo ZSRR | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Blokada Leningradu to okres oblężenia Leningradu (obecnie Sankt Petersburg) w czasie drugiej wojny światowej przez wojska niemieckie i fińskie. Trwało ona od 8 września 1941 do 18 stycznia 1944 i pochłonęło około miliona ofiar.
W oblężonym Leningradzie została cała ludność cywilna (ok 2,5 miliona mieszkańców). Z biegiem czasu doszło do znacznych niedoborów głównie żywności i opału. Zaopatrzenie docierało jedynie drogą powietrzną, a zimą poprzez zamarznięte wody jeziora Ładoga, tzw. "drogą życia" (ros. Дорога жизни).
Całkowita liczba ofiar nie jest dokładnie znana i jest kontrowersyjna. Władze radzieckie podawały liczbę 670 tys., z czego większość zginęła z głodu i mrozu. Niezależne źródła podają liczbę od 700 tys. do 1,5 mln, a większość z nich mówi o liczbie 1,1 mln.
Na początku 1943 roku wojska radzieckie rozpoczęły kontrofensywę i zdobyły wąski przesmyk na południowym brzegu jeziora Ładoga dający lądowe połączenie z miastem. Jednak dopiero w styczniu 1944 roku udało się przerwać oblężenie, ostatecznie odrzucając Niemców od miasta. W 1963 roku Leningradowi nadano tytuł "miasta-bohatera Związku Radzieckiego".
