Cykle Kondratiewa
Z Wikipedii
Cykle Kondratiewa – w ekonomii, określenie długich cyklach koniunkturalnych. Termin został stworzony przez Josepha Schumpetera od nazwiska ich odkrywcy Nikołaja Kondratiewa.
W 1928 roku Kondratiew opublikował pracę pt. Wielkie cykle koniunktury gospodarczej, w której analizował przebieg koniunktury w Anglii, w Niemczech, w Stanach Zjednoczonych i we Francji w latach 1780-1920. Analiza wykazała występowanie wielu regularności w procesach gospodarczych, które przybierają formę cyklu trwającego od 50 do 60 lat, z fazami wzrostu i spadku koniunktury.
Kondratiew przebadał 25 szeregów czasowych, analizując takie zmiany jak:
- wskaźnik cen towarów
- Przychód z obligacji państwowych
- roczna płaca robotników rolnych
- obroty handlu zagranicznego w przeliczeniu na mieszkańca.
Badanie wyodrębniło 3 cykle o podobnej długości faz wzrostu i spadku. Kondratiew stwierdził, że wzrost gospodarczy wystąpił w latach:
natomiast spadek koniunktury w latach:
Długość fal mierzona między punktami szczytowymi wynosi 58-45, a między dolnymi 61-45 lat. Datą przełomową między 3. a 4. cyklem jest rok 1945, kiedy zakończyła się faza spadku koniunktury, a zaczęła faza rozwoju, trwająca do początku lat 70. Ostatnie 25 lat XX w. to okres recesji gospodarczej.
Kondratiew uważał, że przyczynami długich cykli jest zużywanie się, zastępowanie i wzrost zasobu podstawowych dóbr kapitałowych infrastruktury (dróg kolejowych, kanałów). Produkcja tych dóbr wymaga dużych inwestycji oraz długiego czasu. Odtworzenie i modernizacja infrastruktury następuje pod wpływem postępu technicznego falami.
[edytuj] Źródło
- Elżbieta Kundera (red.): Słownik historii myśli ekonomicznej. Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2004.
