Dąbrowa w Łodzi
Z Wikipedii
Dąbrowa w Łodzi - obecnie południowa część miasta.
Prawdopodobnie nazwa tego rejonu pochodzi od licznego drzewostanu. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku sprowadzono olędrów polskich i niemieckich, a na wykarczowanych polach stały Holędrów Choiński i wieś Dąbrówka, zwanej też Dąbrową. Nowo powstałe osady weszły w skład parafii Mileszki erygowanej przez Jana Bogorię Skotnickiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego.
W 1822 roku według "Tabeli miast i wsi" Dąbrowa łącznie z pojawiającą się wtedy Hutą Chojeńską liczy 322 mieszkańców i 34 domy, isniał dom kantora ewangelickiego.
Pod koniec XIX wieku Dąbrowa zaczęła się niezmiernie intensywnie urbanizować. Powstały zakłady przemysłowe, zaczęła się parcelacja lasów i pól oraz ziem należących do chłopów. W jej rezultacie powstało drugie, co do wielkości przedmieście Łodzi, którego centralnym placem był Czerwony Rynek. W 1906 roku władze carskie włączyły do miasta sąsiadujące z nią tereny, wśród nich Dąbrówkę oraz Chojny Kolonię.
Po I wojnie światowej, powstawać zaczęły na Chojnach i Dąbrowie całe osady domków jednorodzinnych oraz gospodarstw ogrodniczych, (zamieszkało tu wielu tramwajarzy).
W latach 1960-1975 zbudowano wielkie osiedle mieszkaniowe. Wywłaszczono licznych gospodarzy i ogrodników, oraz wielu właścicieli domków jednorodzinnych. Projektantami osiedla w wyniku konkursu zorganizowanego przez Komitet do Spraw Urbanistyki i Architektury zostali mgr inż. Czesław Kaźmierski i mgr inż. arch. Bolesław Tatarkiewicz. Na południe od istniejącej ul. Dąbrowskiego powstało osiedle Dąbrowa I, a na północ Dąbrowa II. Projektowane osiedle miało liczyć około 50.000 mieszkańców, w tym Dąbrowa I aż 30.000. Pierwsze budynki mieszkalne powstały w rejonie ulic Zapolskiej i Umińskiego w systemie szkieletowym. Następne budowano już w systemie wielkiej płyty. Budynki na całym osiedlu wykonało specjalnie powołane w tym celu Przedsiębiorstwo Budownictwa Wielkopłytowego "Dąbrowa".
