Diamagnetyzm
Z Wikipedii
Diamagnetyzm - zjawisko polegające na indukcji w ciele, znajdującym się w zewnętrznym polu magnetycznym pola przeciwnego, osłabiającego działanie zewnętrznego pola.
Diamagnetyzm występuje przeważnie w związkach chemicznych posiadających wiązania wielokrotne lub układ aromatyczny. Zewnętrzne pole indukuje w takim układzie prąd elektryczny, który powoduje powstanie pola magnetycznego, skierowanego przeciwnie do pola zewnętrznego.
Diamagnetyki samorzutnie nie wykazują właściwości magnetycznych. Diamagnetyk jest odpychany przez magnes. Umieszczenie diamagnetyka w zewnętrznym polu magnetycznym powoduje powstanie w tym materiale pola magnetycznego skierowanego przeciwnie. Dla tych ciał względna przenikalność magnetyczna ośrodka jest nieco mniejsza od jedności. Do diamagnetyków zalicza się: gazy szlachetne, prawie wszystkie metale i metaloidy nie wykazujące własności para- lub ferromagnetycznych (np: bizmut, krzem, cynk, magnez, złoto, miedź) a także fosfor, grafit, woda oraz wiele związków chemicznych. Diamagetyczne są też DNA i wiele białek.
Zjawisko diamagnetyzmu zostało po raz pierwszy opisane przez holenderskiego lekarza i przyrodnika S.J. Burgmansa w 1778 roku. Nazwę "diamagnetyzm" stworzył jednak i rozpowszechnił Michael Faraday w 1845 r.
Podatność magnetyczna niektórych materiałów
| Materiał |  |
|---|---|
| Woda | −8,8×10−6 |
| Złoto | −34×10−6 |
| Bizmut | −170×10−6 |
| Grafit | −160×10−6 |
| Grafit krystaliczny prostopadle do płaszczyzny kryształów | −450×10−6 |
| Grafit krystaliczny równolegle do płaszczyzny kryształów | −85×10−6 |
Nadprzewodniki można traktować jako doskonałe diamagnetyki ( = −1), ponieważ wypierają linie pola magnetycznego efekt Meissnera.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Simon, M.D., Heflinger, L.O., Geim, A.K.: Diamagnetically stabilized magnet levitation. American Journal of Physics 69(6), str. 702—713.
