Dokument praski
Z Wikipedii
Dokument praski (lub Dokument biskupstwa praskiego) wystawiony dla cesarza Henryka IV pochodzi z 1086.
Dokument opisuje przyłączeniu diecezji morawskiej do praskiej oraz utwierdza pierwotne władztwo tej ostatniej z chwili jej utworzenia w 973 roku, gdy obejmowała ona całość ówczesnego władztwa czeskich Przemyślidów. Dokument praski wymienia plemiona Bobrzan i Trzebowian oraz opisuje granice biskupstwa praskiego powstałego w 973 roku, w skład którego miał wejść Śląsk i obszar aż po Styr na wschodzie – wiarygodność tego przekazu jest podważana w związku z przekazami kronikarza ruskiego Nestora, aktami Ottona I i Ottona III oraz istniejącym ówcześnie sojuszem polsko-węgierskim W związku z powyższymi sprzecznościami oraz faktem że Dokument przedstawia stan z X wieku czyli o ponad 100 lat wcześniejszy od swego powstania, wiarygodność Dokumentu praskiego często jest podważana.
Królowie czescy starali się podnieść rangę swoją i swego biskupstwa, które początkowo powstało jako zależne od arcybiskupa Moguncji. W 1039 Brzetysław I czeski najeżdżając Polskę wywiózł do Pragi relikwie św. Wojciecha, którego silny kult miał podnieść wagę jego stolicy jako metropolii kościelnej. Wratysław II - chcąc zjednoczyć rozbite na dzielnice Czechy wystarał się u cesarza o Dokument Praski, stanowiący próbę rewindykacji pierwotnego stanu posiadania diecezji, w czasie gdy kościół państwa Piastów leczył rany po niedawnym powstaniu pogańskim (1039), które zniszczyło go niemal całkowicie.
