Eugeniusz Oniegin

Z Wikipedii

Tytuł oryginału: Jewgienij Oniegin

Pisanie poematu Puszkin rozpoczął w 1821 roku i pracował nad nim 8 i pół roku.

[edytuj] Poetyka utworu

Eugeniusz Oniegin jest poematem dygresyjnym. Narrator autorski ciągle ujawnia swoją obecność licznymi dygresjami. Dotyczą one m.in. jego biografii, oceny bohaterów, miejsc akcji, teatru rosyjskiego, czy też gatunków win. Poemat posiada klasyczną trójczłonową kompozycję, a każdy rozdział jest zamkniętą całością poświęconą jednemu tematowi. Pisany jest czterostopowym jambem tzw. aleksandrynem, który był ulubionym metrum Puszkina. Dominującą cechę utworu stanowi ironia romantyczna, wynikająca z dystansu autora wobec dzieła.

[edytuj] Treść utworu

Tytułowy bohater jest człowiekiem rozczarowanym wielkim światem, w którym nie zaznał ani prawdziwej przyjaźni, ani miłości. Zniechęcony i znudzony życiem wyjeżdża na wieś. Nadal jednak nie może odnaleźć miejsca w świecie: nie umie nawiązać kontaktu z sąsiadami i odtrąca szczerą miłość Tatiany. Gdy pojawia się powracający ze studiów w Niemczech poeta Leński, Oniegin wyśmiewa jego romantyczny idealizm. Aby dowieść jego nierealności uwodzi narzeczoną poety i zabija go w pojedynku. Na skutek tego opuszcza wieś i udaje się w podróż po miejscach z przeszłości. Wszystkie one udają mu się jednak tak puste jak on sam. Pod koniec wędrówki ponownie spotyka Tatianę i zakochuje się w niej. To pierwsze prawdziwe uczucie bohatera musi jednak umrzeć, gdyż ukochana nie jest już wiejską szlachcianką, lecz żonatą, wielkomiejską damą.

Źródło: Historia literatury światowej, pod red. Mariana Szulca, t. 4, Kraków 2005.