Poemat dygresyjny
Z Wikipedii
Poemat dygresyjny (łac. digressio - odejście od głównego tematu) - odmiana poematu epickiego powstała w epoce romantyzmu. Utwór wierszowany, narracyjny, o kompozycji otwartej, zawierający elementy liryczne, epickie oraz dyskursywne.
Szczątkowa, prosta fabuła poematu dygresyjnego jest pretekstem do licznych wypowiedzi narratora (dygresji) na tematy aktualne, związane z literaturą, sztuką, polityką, historią oraz tematy osobiste. Narrator często odchodzi od opowiadania głównej fabuły, (gdyż nie ona jest w utworze najważniejsza) na rzecz snucia refleksji natury społecznej, politycznej, artystycznej, zdawania relacji z własnych wspomnień, opisywania uwag, anegdot, rozważań, obaw, przypuszczeń. Narrator często posługuje się ironią, żartem, bywa złośliwy, subiektywny, wykazuje się zachowaniem dystansu do utworu i jego bohaterów.
Najbardziej znane poematy dygresyjne to: Don Juan Georg'a Byron’a , Eugeniusz Oniegin Puszkina i Beniowski Juliusza Słowackiego. Po romantyzmie poemat dygresyjny nie pojawiał się w polskiej literaturze z wyjątkiem Kwiatów polskich Juliana Tuwima. Formę poematu dygresyjnego wykorzystała także Dorota Masłowska pisząc powieść Paw królowej.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu literatury.
