Feliks Maciejowski
Z Wikipedii
Feliks Jan Nepomucen Erazm Maciejowski (ur. 26 maja 1799 w Jurowcach koło Sanoka, zm. 25 lutego 1882 we Lwowie), lekarz polski.
Był synem Franciszka (herbu Ciołek) i Anny z Lychowskich. Ukończył gimnazjum w Przemyślu, następnie kurs filozoficzny we Lwowie i studia medyczne w Wiedniu. W 1826 uzyskał stopień magistra sztuki położniczej i doktora medycyny na podstawie rozprawy De scrophulosi. Praktykował w klinikach i szpitalach niemieckich i francuskich.
Powrócił do Polski po wybuchu powstania listopadowego. Służył jako lekarz sztabowy i ordynator Szpitala Ujazdowskiego; wyróżnił się skutecznym stosowaniem nowatorskich metod leczenia. Za wzorową pracę lekarza wojskowego został odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (4 września 1831).
W 1832 osiadł we Lwowie. Cieszył się dużym uznaniem, był m.in. lekarzem domowym rodziny Fredrów. Działał na rzecz utworzenia Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich, w którym pełnił potem funkcję pierwszego prezesa. Propagował naukę pływania, leczenie uzdrowiskowe, interesował się homeopatią. Opublikował (początkowo pod pseudonimem doktor Ludolub Szczęsny) broszurę Prawidła ochrony prywatnej w czasie zbliżania i pojawiania się cholery azjatyckiej... (1866). W 1876 uroczyście obchodził jubileusz 50-lecia pracy lekarskiej.
Był żonaty z Eugenią Gregoire.
Źródła:
- Edward Stocki, Feliks Jan Maciejowski, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XIX, 1974
