Franciszek Zabłocki
Z Wikipedii
Franciszek Mikołaj Zabłocki herbu Łada (ur. 2 stycznia 1752, zm. 10 września 1821 w Końskowoli), komediopisarz i poeta polski.
Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Łada. Kształcił się u pijarów, następnie wstąpił do nowicjatu jezuickiego, który opuścił po 3 latach. W 1774 został urzędnikiem w Komisji Edukacji Narodowej, a dwanaście lat później faktycznym sekretarzem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych. W 1791 został zatrudniony w Wydziale Edukacyjnym Straży Praw.
W czasie trwania Sejmu Czteroletniego (1788-1792) w swoich utworach opowiadał się za wartościami reprezentowanymi przez obóz Stronnictwa Patriotycznego. Był powstańcem w powstaniu kościuszkowskim. Po jego upadku w depresji zaprzestał działalności literackiej i wyjechał do Rzymu, gdzie został księdzem. Kiedy po trzech latach wrócił do kraju, przyjął posadę proboszcza w Górze Puławskiej, a w roku 1800 w Końskowoli, gdzie zmarł w roku 1821.
Franciszek Zabłocki położył zasługi dla rozwoju polskiego teatru. Napisał: wiersze okolicznościowe, ody, bajki, listy poetyckie, sielanki, satyry, poemat mitologiczny Cztery żywioły (Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1775 i 1777, wydanie osobne 1780), ponad 50 komedii, z których najważniejsze to: Zabobonnik (nagrodzona przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego medalem Merentibus), Sarmatyzm i Fircyk w zalotach.
Tłumaczył z języków francuskiego i angielskiego: sztuki takie jak Wesele Figara, ale też powieści (Tom Dżon Fieldinga) i podręczniki historii czy fizyki. Mnóstwo sztuk zaadaptował, głównie z francuskiego, tylko po dwie z niemieckiego i angielskiego. Praktycznie cała jego twórczość to inteligentne przeróbki dzieł autorów zachodnich, takich jak Romagnesi, Legrand, Lesage, Molier, Mercier, Szekspir.
