Główna Biblioteka Komunikacyjna w Warszawie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Spis treści

1 Informacje ogólne
- 1.1 Udostępnianie zbiorów
- 1.2 Dane kontaktowe
2 Historia
- 2.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Informacje ogólne

GBK została utworzona decyzją Ministra Komunikacji w roku 1919 (zob. poniżej historia). W roku 1968 uzyskała status biblioteki naukowej. Działa na rzecz resortu transportu, jednocześnie jako publiczna biblioteka naukowa stanowi ogniwo krajowej sieci bibliotecznej i informacyjnej.

[edytuj] Udostępnianie zbiorów

Czytelnia - ogólnie dostępna

czasopisma bieżące polskie i zagraniczne
zbiory podręczne

Wypożyczalnia

wypożyczenia indywidualne - dla pracowników resortu;
wypożyczenia międzybiblioteczne - dla instytucji i bibliotek;

Informatorium

informacja biblioteczna
informacja bibliograficzna bieżąca i retrospektywna
udostępnianie na miejscu bazy danych KOM
wykonywanie zestawień bibliograficznych i dokumentacyjnych na zamówienie

Dział udziela informacji katalogowych, bibliograficznych i faktograficznych na podstawie katalogów głównych księgozbioru własnego Biblioteki, kartotek oraz dostępnych na miejscu baz danych. Informacje udzielane są bezpośrednio, telefonicznie i pisemnie.

Pracownia kserograficzna

Odbitki z własnych materiałów bibliotecznych w ograniczonym zakresie!

Obługa użytkowników: poniedziałek - piątek w godzinach 9:00 - 15:00

Regulamin wypożyczalni

Jednorazowo można wypożyczyć trzy książki na okres miesiąca.
Czasopisma udostępniane są wyłącznie w czytelni.
Wydawnictwa do 1945 r. nie są wypożyczane; udostępniane są wyłącznie na miejscu w czytelni.

[edytuj] Dane kontaktowe

ul. Chałubińskiego 6, 00-928 Warszawa, gmach Ministerstwa Transportu

Ośrodek Informacji Naukowej, tel.: +(48 22) 630-1061, tel./faks: 630-1057
Wypożyczalnia i Czytelnia, tel.: 630-1062, 630-1054
Gromadzenie i opracowanie książek i czasopism, tel. 630-1058

[edytuj] Historia

W listopadzie 1919 r. Ministerstwo Kolei Żelaznych podjęło decyzję o utworzeniu w Warszawie biblioteki naukowej dla tego resortu - (datę tę uznaje się za datę utworzenia) Głównej Biblioteki Komunikacyjnej, gromadzącej od tego momentu krajową i zagraniczną literaturę z zakresu prawnej, ekonomicznej i technicznej problematyki kolejnictwa.

Zbiory do organizowanej biblioteki pochodziły z częściowo zachowanych księgozbiorów byłego Zarządu Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, byłego Zarządu Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej oraz istniejącej w czasie I wojny światowej niemieckiej Dyrekcji Kolejowej w Warszawie. Były to materiały w językach polskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim. Do biblioteki zaczęły napływać również archiwalia. Leopold Kronenberg przekazał jej ponad 80 tomów protokółów z posiedzeń rad zarządzających drogami żelaznymi Warszawsko-Wiedeńską, Nadwiślańską i Terespolską. W bibliotece znalazły się plany, mapy i rysunki o dużej wartości historycznej, m.in. projekty regulacji rzek z okresu Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego.

W 1932 r., z chwilą powstania Ministerstwa Komunikacji, które przejęło również funkcje dotychczasowego Ministerstwa Kolei Żelaznych, zadania i profil biblioteki uległy zasadniczej zmianie. Biblioteka stała się centralnym ośrodkiem gromadzenia i upowszechniania piśmiennictwa fachowego, obejmującego wszystkie działy komunikacji kolejowej, drogowej, wodnej i lotnictwa cywilnego. W 1935 r. biblioteka rozpoczęła opracowywanie i wydawanie "Komunikatów", zawierających przegląd ważniejszych artykułów publikowanych w czasopismach zagranicznych. Data ta uznawana jest za datę początku służby informacji naukowej w resorcie transportu. Co miesiąc biblioteka publikowała "Wykaz ważniejszych przybytków" i raz w roku "Wykaz czasopism otrzymywanych przez prenumeratę, wymianę i dary". Działalność biblioteki przerwała wojna.

W czerwcu 1945 r. biblioteka wznowiła działalność. W 1950 r. zostaje utworzona w jednostkach resortu komunikacji sieć bibliotek fachowych, która w 1961 r. zostaje przekształcona w sieć ośrodków informacji technicznej i ekonomicznej. Sieć stanowiły Resortowy Ośrodek Informacji Technicznej i Ekonomicznej Komunikacji, obejmujący Główną Bibliotekę Komunikacyjną, branżowe ośrodki informacji zlokalizowane w resortowych instytutach naukowo-badawczych, ośrodki okręgowe i zakładowe w przedsiębiorstwach.

W 1968 r. Główna Biblioteka Komunikacyjna uzyskała status biblioteki naukowej.