Królestwo Kongresowe
Z Wikipedii
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Królestwo Kongresowe, Królestwo Polskie (ros. Царство Польское) – nazwa terytorium o ograniczonej autonomii (do 1830), pozostającego w unii personalnej z Rosją, stworzone na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego z 1815 na części terytorium Księstwa Warszawskiego.
Spis treści |
[edytuj] Terytorium i ludność
Królestwo Polskie powstało z ziem dotychczasowego Księstwa Warszawskiego, lecz bez zachodniej części Wielkopolski (Poznańskie), Bydgoszczy i Torunia, z których to utworzone zostało Wielkie Księstwo Poznańskie, zwrócone Prusom. Ponadto z lewobrzeżnych okolic Krakowa utworzono Wolne Miasto Kraków, nad którym kontrolę sprawować mieli wszyscy trzej zaborcy. Dotychczasowy monarcha Księstwa Warszawskiego Fryderyk August Wettin został zmuszony do zrzeczenia się wszelkich praw do Księstwa i zwolnienia wojska ze złożonej przysięgi.
Królestwo Polskie objęło terytorium 127 tys. km² z 2,7 mln ludności (1816), a Rzeczpospolita Krakowska liczyła 100 tys. mieszkańców.
[edytuj] Ustrój
Królestwo Polskie miało być monarchią konstytucyjną.
Był to początek "wiecznej" unii personalnej z Rosją – każdy kolejny cesarz Rosji miał być królem polskim na mocy wiążącej go konstytucji. Do rozległych kompetencji monarchy należały: polityka zagraniczna, zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi, mianowanie wyższych urzędników, prawo weta wobec uchwał Sejmu itp. W jego imieniu działał obecny stale w Królestwie namiestnik. Pierwszym był w latach 1815-1826 gen. Józef Zajączek. Po jego śmierci car zrezygnował z mianowania następnego i przekazał jego kompetencje Radzie Administracyjnej (rząd). Jednak już po stłumieniu powstania listopadowego nowym namiestnikiem został generał Iwan Paskiewicz.
Zobacz też: Najwyższa Izba Obrachunkowa.
[edytuj] Konstytucja
27 listopada 1815 Królestwu została nadana konstytucja, opracowana przez zespół z księciem Adamem Czartoryskim na czele, która była kompilacją konstytucji Księstwa Warszawskiego i Konstytucji 3-Maja. Utrzymywała uprzywilejowaną pozycję szlachty zarówno we władzach (sejm, urzędy, sądownictwo), jak i w gospodarce. Gwarantowała prywatną własność oraz wolność osobistą, wyznania i wiary. Na mocy konstytucji Królestwo Polskie miało zagwarantowane: własne terytorium, władze, system monetarny i oświatowy. Konstytucja jednakże istniała jedynie na papierze, a car łamał dowolnie te postanowienia.
[edytuj] Rozwój gospodarczy i społeczny
Królestwo Polskie, zwane też potocznie Królestwem Kongresowym, istniało w początkowym kształcie przez 15 lat. W tym okresie miał miejsce znaczny rozwój gospodarczy, dotyczył zwłaszcza tworzących się przemysłów metalurgicznego, górniczego i włókienniczego. Przemysł metalurgiczny to głównie hutnictwo żelaza i cynku, które rozwijało się w rejonie Dąbrowy Górniczej i Starachowic. Wydobycie węgla, cynku i miedzi koncentrowało się w Zagłębiu Dąbrowskim. Przemysł włókienniczy obejmował manufaktury sukiennicze i bawełniane w Łodzi oraz setki warsztatów sukienniczych, zlokalizowanych w Kaliszu, Sieradzu i Warszawie. Rozwój tej dziedziny produkcji był możliwy głównie dzięki eksportowi na rynki rosyjskie, czemu sprzyjały niskie, preferencyjne cła na granicy z Rosją. Eksport zagraniczny zwiększył się w Królestwie trzykrotnie, a niektóre polskie wyroby zdobyły uznanie na rynkach światowych. Ojcem owej industrializacji Królestwa Polskiego był minister skarbu Rady Administracyjnej, książę Franciszek K. Drucki-Lubecki.
Rozbudowały się miasta, w Warszawie zburzono średniowieczne mury obronne, by uzyskać przestrzeń pod zabudowę. Powstawały nowe miasta, związane z rozwijającym się przemysłem w okolicach Łodzi. Znacznie rozwinęły się w Królestwie inwestycje komunikacyjne, obejmujące budowę sieci bitych dróg, uspławnienie rzek, rozpoczęto budowę Kanału Augustowskiego. Gorzej przedstawiał się rozwój produkcji rolniczej, a to głównie na skutek utrzymywania feudalnych struktur pańszczyźnianych na wsi. Rządząca szlachta ani myślała o uwłaszczeniu chłopów, jakie dokonano już na zachodzie Europy z korzyścią dla koniunktury rolnej.
Znacznie rozbudowane zostało szkolnictwo elementarne i zawodowe, w 1816 r. utworzony został Uniwersytet Warszawski, a w 1820 r. Instytut Politechniczny w Warszawie. Rozkwitały Uniwersytet w Wilnie i Liceum Krzemienieckie, dzięki działalności Kuratora Okręgu Wileńskiego, którym był książę Adam Czartoryski. W literaturze i sztuce nurty oświeceniowe i klasycystyczne wypierane były przez nowe idee Romantyzmu, krzewiące bunt przeciwko cywilizacji feudalno-mieszczańskiej i sławiące kult ducha i wolność jednostki. W konkretnych realiach Królestwa Polskiego romantyzm sprzyjał i pobudzał do działań rewolucyjnych i niepodległościowych.
[edytuj] Życie społeczne i polityczne
Na początku XIX wieku w Królestwie Polskim, a także w Galicji i w Poznańskiem, uformowała się nowa, wyłoniona przez szlachtę, formacja społeczna: inteligencja. Stała się ona wnet elitą kulturalną społeczeństwa i przejęła nad nim moralną kontrolę.
Powstawały tajne związki młodzieżowe, zwłaszcza studenckie w miastach uniwersyteckich. W Wilnie m.in. zawiązane zostało Towarzystwo Filomatów z udziałem Adama Mickiewicza i Tomasza Zana. Wyłoniły się z niego później towarzystwo Promienistych i Związek Filaretów, o znacznie szerszym zasięgu, które jednakże zostały przez rosyjską tajną policję rozbite, a organizatorzy aresztowani i częściowo zesłani w głąb Rosji, między innymi Adam Mickiewicz. Również elity władzy odczuwały nieznośnie obcy protektorat w postaci króla, którym był car rosyjski, w latach 1815-1825 Aleksander I, od 1829 r. Mikołaj I Romanow, zaś wojsku doskwierał głównodowodzący wielki książę Konstanty, młodszy brat Aleksandra I. Wprawdzie Konstanty spolonizował się w znacznym stopniu, zwłaszcza po zaślubieniu Polki Joanny Grudzińskiej, lecz znienawidzony był za ostrą pruską dyscyplinę, jaką zaprowadził w wojsku polskim. Przeciwko niemu zawiąże się w 1828 sprzysiężenie Wysockiego w Szkole Podchorążych Piechoty.
Główną przyczyną wybuchu powstania listopadowego było nieprzestrzeganie przez cesarzy rosyjskich postanowień konstytucji 1815 roku. Aleksander I w 1819 zniósł wolność prasy i wprowadził cenzurę prewencyjną. W 1820 zawieszono wolność zgromadzeń i zakazano działalności masonerii. W 1822 skazano Waleriana Łukasińskiego, przywódcę Wolnomularstwa Narodowego. W 1823 Rosjanie rozbili sieć tajnych stowarzyszeń w prowincjach zabranych. Mikołaj Nowosilcow rozpoczął prześladowanie członków towarzystw filomatów i filaretów. W 1825 car zlikwidował jawność obrad sejmowych. Jednocześnie wzmogły się prześladowania polskich organizacji niepodległościowych. W 1827 nastąpiły aresztowania członków Towarzystwa Patriotycznego. Sąd sejmowy, wydając łagodne wyroki na podejrzanych i oczyszczając ich z zarzutu zdrady stanu, pośrednio potwierdził, że występowali oni w dobrej wierze przywrócenia przestrzegania zapisów konstytucji 1815 roku.
Polska opinia publiczna straciła też wtedy ostatecznie złudzenia co do prawdziwych zamierzeń cara Mikołaja I. Dotychczas łudzono się jeszcze, że Rosja wypełni zobowiązanie zawarte w akcie końcowym kongresu wiedeńskiego, gdzie car zobowiązywał się do przeprowadzenia tzw. rozszerzenia wewnętrznego (chodziło o przyłączenie do Królestwa prowincji zabranych w granicach z 1772). W lipcu i sierpniu 1830 wybuchły zwycięskie rewolucje we Francji i w Belgii, które doprowadziły do podważenia systemu Świętego Przymierza. 24 listopada Kongres Narodowy w Brukseli zdetronizował króla Niderlandów i ogłosił faktyczną niepodległość Belgii. 29 listopada 1830 wybuchło powstanie w Warszawie.
[edytuj] Powstanie listopadowe
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Powstanie listopadowe.
Sejm Polski w czasie trwania powstania listopadowego, zdetronizował króla Mikołaja I Romanowa 25 stycznia 1831 r. Oczekiwano elekcji nowego króla. Napoleon zwany Orlątkiem jechał już nawet do Polski, by stawać do elekcji. W 1831 nastąpiła zbrojna interwencja wojsk rosyjskich pod wodzą feldmarszałka Iwana Dybicza. Wojska polskie przeprowadziły kilka udanych kampanii. Jednak wobec niemożliwości rozbicia rosyjskich sił głównych, zepchnięte zostały do głębokiej defensywy. Powstanie zaczęło wygasać po zdobyciu Warszawy w dniu 8 września 1831 przez feldmarszałka Iwana Paskiewicza. 21 października skapitulował ostatni punkt oporu powstańców -twierdza w Zamościu. Po upadku powstania listopadowego (po detronizacji) Romanowowie uzurpowali sobie tytuł Króla Polskiego. Praw do tronu polskiego zrzekł się dopiero car Mikołaj II 25 grudnia 1916 uznając tym samym niezależność Królestwa Polskiego.
[edytuj] Ograniczenie autonomii
Po powstaniu listopadowym autonomia Królestwa Polskiego została znacznie ograniczona. W 1832 wprowadzony został tzw. Statut Organiczny dla Królestwa Polskiego, który na czas stanu wojennego miał zastępować zawieszoną konstytucję. Zniesiono unię Królestwa z Rosją, włączając je bezpośrednio do cesarstwa rosyjskiego. Zniesiono Sejm i Wojsko Polskie.
Namiestnikiem Królestwa został Iwan Paskiewicz, otrzymał on także tytuł księcia Warszawy. Skazano zaocznie na śmierć uczestników powstania, którzy wyemigrowali. Masowo przeprowadzano także konfiskaty majątków, wcielano do wojska na 25 lat, zarządzano przesiedlenia. Mnożyły się kolejne wyroki zesłania i katorgi. Okres ten nazywa się "nocą paskiewiczowską".
Ziemie Królestwa okupowane były przez 100 000 armię rosyjską, w 1833 wprowadzono na wiele lat stan wojenny, który zniesiono dopiero po klęsce Rosji pod Sewastopolem w czasie wojny krymskiej. Ponadto Kongresówka musiała uiścić kontrybucję w wysokości 22 milionów rubli (budżet Królestwa nie przekraczał 10 mln). W 1834 wprowadzono granicę celną pomiędzy Królestwem a cesarstwem rosyjskim. Ponieważ głównym rynkiem zbytu polskich towarów była Rosja, spowodowało to zachwianie gospodarki Królestwa Kongresowego i wycofanie znacznych kapitałów i przeniesienie nierentownej w tych warunkach produkcji do Rosji. W 1837 zniesiono podział Królestwa Polskiego na województwa, wprowadzając w ich miejsce gubernie, wprowadzono rosyjski kodeks karny oraz zlikwidowano polskie szkolnictwo wyższe. Ustanowiono także granice celną między Kongresówką a Rosją. Wzmożono rusyfikację.
[edytuj] Powstanie styczniowe
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: powstanie styczniowe.
[edytuj] Zniesienie autonomii
Po powstaniu styczniowym zniesiono Radę Administracyjną, zastępując ją Komitetem Urządzającym dla Królestwa Polskiego. W 1874 r. dotychczasowego namiestnika Królestwa zaczęto nazywać potocznie generał-gubernatorem warszawskim, a samo Królestwo – Krajem Przywiślańskim (ros. Привислинский Край, Privislinskij Kraj). W 1866 10 guberni Królestwa Polskiego włączono bezpośrednio do cesarstwa rosyjskiego, w 1867 zakazano używania języka polskiego w administracji i szkolnictwie. Miastom, które czynnie poparły powstanie w ramach represji odebrano prawa miejskie, powodując ich upadek. W 1912 okrojono Kongresówkę, przyłączając bezpośrednio do Rosji nowoutworzoną gubernię chełmską. Formalnie jednak Królestwo Polskie nigdy nie zostało przez Rosjan zniesione (nie miało to jednak większego znaczenia). Po krwawym stłumieniu manifestacji w czasie rewolucji 1905 roku, generał-gubernator warszawski Gieorgij Skałon wprowadził 10 listopada 1905 stan wojenny.
[edytuj] Utworzenie Królestwa Polskiego w 1916
Wydarzeniem, które po raz pierwszy postawiło na arenie międzynarodowej sprawę odtworzenia zjednoczonego państwa polskiego w granicach przedrozbiorowych, był akt 5 listopada 1916 wydany przez cesarzy Austro-Wegier i Niemiec o uznaniu Królestwa Polskiego niepodległego od Rosji i niezwiązanego unią personalną z dynastią Romanowów.
6 grudnia 1916 władzę w Królestwie Polskim przejęła Tymczasowa Rada Stanu z Władysławem Niemojowskim na czele, a następnie 15 września 1917 roku Rada Regencyjna, która miała sprawować władzę do czasu powołania króla Polski. Jej członkami zostali – arcybiskup warszawski Aleksander Kakowski, książę Zdzisław Lubomirski i hrabia Józef Ostrowski. Kancelarię Rady stanowił Gabinet Cywilny. Kierował nim sekretarz Rady ks. prałat Zygmunt Chełmicki, oraz polski rząd pod prezesurą Jana Kucharzewskiego, który przejął od Komisji Przejściowej Tymczasowej Rady Stanu, przekazane działy administracji. Funkcję Parlamentu pełniła Rada Stanu wybrana 9 kwietnia 1918 roku.
Za koniec istnienia Królestwa Polskiego należy uznać dzień 22 listopada 1918 roku kiedy to Józef Piłsudski, po przejęciu 14 listopada władzy od Rady Regencyjnej (a więc formalnie jako regent), zmienił ustrój Polski z monarchistycznego na republikański.
[edytuj] Zobacz też
- Namiestnicy carscy w Królestwie Polskim
- Polska pod zaborami
- Konstytucja Królestwa Polskiego
- Sejm Królestwa Polskiego
- Sąd sejmowy 1827-1828
- Statut Organiczny dla Królestwa Polskiego
- prasa na ziemiach polskich w latach 1815-1830
- Kraj Przywiślański
- Warszawski Okręg Wojskowy
- Rusyfikacja na ziemiach polskich
- Władcy Polski
