Gideon Ståhlberg

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Gideon Ståhlberg (ur. 26 stycznia 1908 w Göteborgu, zm. 26 maja 1967 w Leningradzie) – szwedzki szachista, arcymistrz od roku 1950.

Pierwszy sukces odniósł w roku 1927, dzieląc I miejsce (wraz ze Gösta Stoltzem) w mistrzostwach Szwecji. Tytuły mistrza kraju zdobył jeszcze dwukrotnie, w latach 1929 i 1939. Do wybuchu II wojny światowej odniósł kilka znaczących rezultatów w międzynarodowych turniejach, m.in. w Niendorfie (1934, I miejsce), Sopocie (1935, I oraz 1937, II), Örebro (1935, III), Helsinkach (1936, III), Margate (1936, III), Sztokholmie (1937, II), Kemeri (1939, II-III) oraz Bad Harzburgu (1939, II). W tym okresie rozegrał szereg meczów z wybitnymi szachistami, m.in. z Jefimem Bogolubowem (Göteborg 1930, wynik 1½ - 3½), Rudolfem Spielmannem (Sztokholm 1930, 1½ - 4½ oraz Sztokholm 1933, 5 - 3), Aronem Nimzowitschem (Göteborg 1934, 5 - 3), Reubenem Fine’em (Sztokholm 1937, 3 - 5) oraz Paulem Keresem (Sztokholm 1938, 4 - 4).

W latach 1939 - 1948 mieszkał w Argentynie. W tym okresie wielokrotnie brał udział w turniejach, zwyciężając w Mar del Plata (1941) oraz Buenos Aires (1941 i 1947). Po powrocie do Europy w krótkim czasie awansował do ścisłej światowej czołówki. W roku 1948 zajął VIII miejsce w turnieju międzystrefowym w Saltsjöbaden, zdobywając awans do turnieju pretendentów w roku 1950 w Budapeszcie. W turnieju tym osiągnął życiowy sukces zajmując VII miejsce (co odpowiadało wówczas ósmej pozycji na świecie). W międzyczasie zwyciężył w silnie obsadzonym turnieju w Trenczyńskich Cieplicach (w roku 1949). W roku 1952 ponownie wywalczył awans do grona pretendentów, zajmując VI miejsce na turnieju międzystrefowym, rozegranym w Sztokholmie. Drugi start w turnieju pretendentów w roku 1953 w Zurychu był już jednak nieudany (zajął w nim ostatnie XV miejsce). Ostatnim turniejowym sukcesem Ståhlberga było zwycięstwo w Göteborgu w roku 1958.

Od roku 1928 do 1964 trzynastokrotnie reprezentował barwy narodowe na olimpiadach szachowych (w tym aż 12 razy na I szachownicy), łącznie zdobywając 122 pkt w 200 partiach. W swoim dorobku posiada 4 medale: 2 srebrne (wraz z drużyną w roku 1935 oraz za rezultat indywidualny w roku 1952) i 2 brązowe (drużynowy z roku 1933 oraz indywidualny z roku 1935).

Oprócz sukcesów w turniejach, uznanie zdobył również jako międzynarodowy sędzia. W latach 1951 - 1963 sześciokrotnie sędziował mecze o mistrzostwo świata (w tym 5 razy jako sędzia główny). Poza tym, w latach 1949 - 1956 był autorem oficjalnych wydawnictw FIDE, poświęconych turniejom międzystrefowym i pretendentów.

Zmarł nagle na atak serca po rozpoczęciu turnieju w Leningradzie, w którym miał uczestniczyć.