H.263
Z Wikipedii
H.263 - standard kompresji sekwencji wizyjnych opracowany przez ITU-T. Pierwotnie przeznaczony do transmisji w kanałach o przepływności mniejszej niż 64 kbps.
Kodek ten należy do grupy koderów hybrydowych, wykorzystujących predykcję z kompensacją ruchu oraz kodowanie transformatorowe z transformatą kosinusową DCT.
Spis treści |
[edytuj] Pierwotna wersja kodeka
Początkowo kodek H.263 charakteryzował się następującymi cechami:
- w obrazach kodowanych wewnatrzobrazowo (Intra) kodowanie transformatorowe próbek z równomiernym kwantowaniem współczynników transformaty,
- w obrazach kodowanych z predykcją międzyobrazowa (Inter-P), maksymalnie jeden wektor ruchu na makroblok, kodowanie transformatorowe błędów predykcji z równomiernym kwantowaniem współczynników transformaty,
- brak obrazów kodowanych z predykcją dwukierunkową (Inter-B),
- wektory ruchu kodowane predykcyjnie z predykcją medianową,
- kodowanie entropijne za pomocą kodów zmiennej długości (kodowanie Huffmana).
[edytuj] Ulepszenia: H.263+ i H.263++
W wyniku opracowywania nowych algorytmów kodowania obrazów ruchomych, do pierwotnej wersji kodeka H.263 dodawano nowe narzędzia w postaci anekesów do specyfikacji. Doprowadziło to do ustanowienia dwóch kolejnych wersji standardu, znanych jako H.263+ oraz H.263++. Do głównych ulepszeń zastosowanych w tych nowszych wersjach należą:
- zniesienie ograniczeń na długość wektorów ruchu - aneks D,
- entropijne kodowanie arytmetyczne - aneks E,
- wykorzystanie nakładkowej predykcji z kompensacją ruchu i do 4 wektorów ruchu na makroblok - aneks F,
- wprowadzenie obrazów kodowanych z predykcją dwukieronkową (Inter-B) - aneks G,
- wprowadzenie wielu obrazów odniesienia dla predykcji międzyobrazowej - aneksy M i U,
- kodowanie predykcyjne współczynników transformaty w obrazach Intra - aneks I,
- filtr wygładzający efekty blokowe - aneks J,
- skalowalność czasowa, przestrzenna i skalowalność jakości - aneks O,
- polepszenie sposobu kwantyzacji współczynników transformaty - aneks T.
Niektóre z aneksów nigdy nie zostały szerzej wykorzystane w zastosowaniach praktycznych (np. aneksy E i O). Jednakże całkowita sprawność kodowania kodera H.263++ okazała się tak wysoka, iż szybko zniesiono ograniczenie na docelową przepływność kodeka i zaczął być wykorzystywany w wielu zastosowaniach. Kodek H.263 jest podstawą kodeka rdzeniowego standardu [MPEG-4] Visual, a więc również kodeków DivX, XviD i kompatybilnych. Wykorzystywany jest między innymi w telekonferencyjnym programie MS NetMeeting w systemie Windows.
W wyniku ciągłego udoskonalania istniejących technik kompresji, na początku roku 1998, grupa ekspertów VCEG ropoczęła pracę nad następcą H.263 - kodekiem H.26L, który następnie przerodził się w projekt kodeka H.264/MPEG-4 AVC.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- ITU-T Rec. H.263, "Video coding for low bit rate communication", kwiecień 2005.
- ISO/IEC 14496-2, "Generic coding of audio-visual objects, part 2: Visual" (MPEG-4 Visual), grudzień 1998.
- Wiegand T., Sullivan G.J., Bjontegaard G., Luthura A., “Overview of the H264/AVC Video Coding standard”, IEEE Transactions on on Circutis and Systems for Video Technology, Vol. 13, pp. 560-576, lipiec 2003.
