Hans Eisele

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Hannes Kurt Eisele (ur. 13 marca 1912 w Donaueschingen w Badenii, zm. 1967) - zbrodniarz hitlerowski, jeden z lekarzy SS pełniących służbę w niemieckich obozach koncentracyjnych. Lekarz medycyny oraz SS-Hauptsturmführer.

Członek NSDAP od 1 maja 1933, o numerze partyjnym 3 125 695 i SS od 3 listopada 1933, o numerze ewidencyjnym 237 421. Do 12 sierpnia 1940 służył w zapasowym batalionie sanitarnym SS (SS-Ersatz-Bataillon) Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Totenkopf” (SS-Grenadier-Division "Totenkopf"), skąd został przeniesiony - jako lekarz SS - do KL Mauthausen. Przebywał tu do 25 września 1940, a następnie odkomenderowano go do zapasowego batalionu sanitarnego SS w Pradze (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon Prag). W styczniu 1941 został skierowany, w charakterze obozowego lekarza SS (SS-Lagerarzt) i lekarza oddziałów SS (SS-Truppenarzt), do KL Buchenwald, a w 1942 r. odszedł stamtąd do KL Natzweiler, gdzie objął stanowisko zwierzchnika garnizonowej służby zdrowia SS SS-Standortarzt. Od 15 lipca 1942 służył w Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Das Reich” (SS-Panzer-Grenadier Division "Das Reich"), z której przeniesiono go - 24 sierpnia 1942 - do zapasowego batalionu sanitarnego SS w Oranienburgu (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon Oranienburg), a następnie powrócił – 5 stycznia 1943 – do batalionu sanitarnego SS w Pradze. Od 1 lipca 1943 do 10 listopada 1943 służył w szpitalu polowym SS w tym mieście (SS-Lazarett Prag), po czym powrócił do batalionu wartowniczego SS w Pradze, jako lekarz oddziałów SS. Od 20 sierpnia 1944 przebywał w jednostce sanitarnej zapasowego batalionu szkoleniowego artylerii SS w Pradze (SS-Ausbildungs- und Ersatz-Artillerie-Bataillon Prag), z którego w dn. 1 stycznia 1945 odkomenderowano go do zapasowego szkoleniowego batalionu sanitarnego formacji zbrojnych SS (SS-Sanitäts-Ersatz-Bataillon der Waffen-SS), a stamtąd do obozowej służby zdrowia SS w KL Dachau, gdzie powierzono mu stanowisko lekarza obozowego SS. Brał udział w eksterminacji więźniów za pomocą dosercowych zastrzyków z powietrza, karbolu, evipanu i strychniny.

Po wojnie skazany przez amerykański Trybunał Wojenny na karę śmierci w procesie załogi KL Dachau i procesie załogi Buchenwald. Jednak wyroki te zostały najpierw zamienione na dożywocie, a następnie na 10 lat pozbawienia wolności. W 1952 Eisele został wypuszczony z amerykańskiego więzienia. Powrócił do zawodu medycznego, który praktykował w Monachium. Jego zbrodnie ponownie zostały ujawnione podczas procesu członka załogi Buchenwaldu Martina Sommera w 1958. Eisele uciekł z RFN do Egiptu w czerwcu 1958. Na żądanie Interpolu został aresztowany przez egipskie władze, jednocześnie poprosił o azyl. Władze egipskie udzieliły mu azylu w 1960. Nieniepokojony zmarł w 1967.

Literatura

G.Kühn G., Weber W., Stärker als die Wölfe. Ein Bericht über die illegale militärische Organisation im ehemaligen Konzentrationslager Buchenwald und dem bewaffeneten Aufstand, Berlin 1984, s. 27, 28
Kautsky Benedikt, Teufel und Verdammte, Sieben Jahren in deutschen Konzentrationslager, Wiedeń 1961, s. 122
Ritscher B., Hermann A., Walter Krämer – ein Arzt für die Häftlinge, [w:] „Buchnewaldheft” Nr. 17, Weimar-Buchenwald 1983, s. 48,50
Klee Ernst, Was się taten – Was się wurden. Ärzte, Juristen und andere Beteiligte am Kranken- oder Judenmord, Frankfurt nad Menem 1995, s. 72
Klee Ernst, Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków 2001, s. 43, 46
Musioł Teodor, Dachau 1933-1945, s. 279, 336
Musioł Teodor, "Służba zdrowia" w Dachau, s. 115
Ternon Yves, Helman Socrate, Historia medycyny SS, czyli mit rasizmu biologicznego, Warszawa 1973, s. 252, 253
Czarnecki Wacław, Zonik Zygmunt, Walczący obóz Buchenwald,Warszawa 1969, s. 101, 378
Gędziorowski Tadeusz, Dachau, s. 135, 187
Buchenwald. Mahnung und Verpflichtung. Dokumente und Berichte, Berlin 1983, s. 168, 173, 174, 760