Hieronim Lewandowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Hieronim Lewandowski (ur. 1909, zm. 11 stycznia 1998 w Poznaniu) - polski ksiądz katolicki, wikariusz parafii w Wielkopolsce, kapelan w więzieniu karno-śledczym przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu.

Święcenia kapłańskie uzyskał 15 czerwca 1935 roku. Do 1938 był wikariuszem parafii w Kaźmierzu w powiecie szamotulskim i w Zaniemyślu w powiecie środzkim. Został przeniesiony do Poznania do parafii św.Wojciecha gdzie pracował do 1941 roku. Ścigany przez Gestapo ukrywał się w Poznaniu. Po zakończeniu wojny został proboszczem parafii św.Wojciecha.

W latach 1945-1952 był kapelanem w więzieniu karno-śledczym przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu. Został za wrogą postawę z tej funkcji usunięty, w latach ubiegłych zdecydowanie wrogo występował na ambonie^[1]. W czasie swojej posługi w więzieniu przygotował na śmierć blisko sześćdziesięciu skazanych przez komunistów więźniów.

Był członkiem Komitetu Obchodów Roku Milenijnego w Poznaniu w kwietniu 1966 roku. 23 października 1966 roku mianowano go kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej w Poznaniu.

Przez cały okres powojenny był inwigilowany i obserwowany przez komunistyczny aparat bezpieczeństwa. 29 stycznia 1957 roku założona zostaje na niego sprawa ewidencyjno-obserwacyjna, nr 1855. Po reorganizacji pionu SB Departament IV MSW zakłada kartę EOK (ewidencja operacyjna na księdza), nr 10158. Zapisywano w niej ważniejsze wszelkie kontakty z urzędami (starania o paszport itp.), wyjazdy zagraniczne, stanowiska i funkcje kościelne, wrogie wypowiedzi. Ostatni zapis w teczce został dokonany 10 lipca 1981 roku.

W 1975 roku ks. Kanonik Hieronim Lewandowski podjął się uratowania ruin Klasztoru Franciszkanów w Woźnikach. Po załatwieniu odpowiednich formalności władze państwowe 30 stycznia 1976 roku przekazały zruinowany obiekt Archidiecezji Poznańskiej.

Od 1980 roku przebywał na emeryturze.

[edytuj] Źródło

Księga świadectw. Skazani na karę śmierci w czasach stalinowskich i ich losy, pod redakcją Krzysztofa Madeja, Jana Żaryna, Jacka Żurka, Warszawa 2005, ISBN 83-89078-16-3