Izabela Aragońska (królowa Portugalii)
Z Wikipedii
Izabela Aragońska, kataloński Elisabet, port. Isabel (1271, w Barcelonie lub w Saragossie – 8 lipca 1336), królowa Portugalii i święta Kościoła Katolickiego. Znana również jako Święta Królowa Izabela (port. Rainha Santa Isabel).
Została nazwana po swojej babci ciotecznej - Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii znana była jako Izabela. Była córką króla Aragonii - Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza niemieckiego - Fryderyka II).
Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę - znanego jako Rei Lavrador - Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiria. Drzewo z tych lasów używane było później do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Izabela po cichu regularnie uczestniczyła we wszystkich praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała dwoje dzieci. Córka Konstancja poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego, a syn Alfons został później królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.
Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi - Alfonsowi. Izabela podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to. Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Izabela udała się do klasztoru biednych klarysek, który ufundowała w Coimbra - przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Niestety jeszcze raz musiała rozwiązał konflikt. W 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.
Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 8 lipca 1336, w Estremoz.
Izabela została pochowana w Coimbra, a grób jej był podobno miejscem obfitującym w cuda. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625. Jej święto przypada 8 lipca lub obecnie 4 lipca.
