Jędrzej Kitowicz
Z Wikipedii
Jędrzej Kitowicz (ur. jesienią 1727 lub 26 października lub 1 grudnia 1728 prawdopodobnie w Wielkopolsce, zm. 3 kwietnia 1804 w Rzeczycy), polski historyk, pamiętnikarz, ksiądz.
Według historyka literatury Romana Pollaka pochodził z rodziny mieszczańskiej. Pracował w służbie dygnitarzy kościelnych. Walczył w szeregach konfederatów barskich w Wielkopolsce (w stopniu rotmistrza), później wstąpił do seminarium duchownego (1771) w Warszawie. Pozostawał w służbie biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego (późniejszego prymasa), ok. 1777 przyjął święcenia kapłańskie, a przed 1781 uzyskał probostwo w Rzeczycy gdzie spędził resztę życia.
Jest autorem dwóch niedokończonych dzieł, które pisał w Rzeczycy prawdopodobnie na podstawie wcześniejszych notatek. Opis obyczajów za panowania Augusta III (opublikowany w 1840) był pierwszą próbą syntetycznego ujęcia obyczajowości epoki saskiej w Polsce; Pamiętniki, czyli Historia polska (częściowo wydane w 1840, w całości w 1971) stanowiły kronikę lat 1743-1798, ze szczególnym uwzględnieniem konfederacji barskiej. Prace Kitowicza, szczególnie Opis obyczajów, mają zarówno wartość literacką, jak i historyczną. Jego sądy o czasach mu współczesnych były bardzo krytyczne. Wypowiadał się przeciwko Stanisławowi Augustowi i jego obozowi.
[edytuj] Źródła
- Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1984
- http://encyklopedia.pwn.pl/lista.php?co=J%EAdrzej+Kitowicz
