Święcenia kapłańskie

Z Wikipedii

Święcenia kapłańskie, kapłaństwo - sakrament w Kościele katolickim, także kościołach prawosławnych, wschodnich, anglikańskich i starokatolickich. Nadaje władzę uświęcania, tj. udzielania innych sakramentów.

Święcenia mają trzy stopnie: diakonat, właściwy prezbiterat i święcenia biskupie (prawosławni przyjmują także stopnie lektora i subdiakona, a niektórzy tradycyjni katolicy subdiakona). Potocznie ze święceniami kapłańskimi utożsamia się drugi stopień (wyświęconych nazywa się zwyczajowo księżmi, mimo, że formalnie są prezbiterami), natomiast biskupstwo określa się jako pełnię kapłaństwa. Współcześnie klerycy przyjmują święcenia diakonatu na co najmniej 6 miesięcy przed święceniami prezbiteriatu, natomiast powoływanie stałych diakonów jest w Polsce rzadkie (w przeciwieństwie do krajów zachodnich). Diakonat upoważnia do wygłaszania kazań, udzielania chrztów oraz błogosławienia małżeństw, asystowania we mszy, natomiast zastrzeżone jest sprawowanie eucharystii, sakramentu pokuty oraz namaszczenia chorych. Biskupi udzielają bierzmowania (w prawosławiu także prezbitrzy) oraz wyświęcają księży.

Kościół katolicki uważa stan kapłański za kontynuację żydowskiego kapłaństwa świątynnego, ale także za władzę ustanowioną przez Jezusa. Według św. Tomasza z Akwinu (Summa Theologica) "Chrystus jest źródłem całego kapłaństwa: kapłani Starego Zakonu zapowiadali Chrystusa, kapłani Nowego Zakonu działają w osobie Chrystusa". Jak wspomniano, święceń kapłańskich może udzielić tylko biskup. Obecnie podkreśla się urzędowy (służebny) charakter kapłaństwa osób wyświęconych na tle powszechnego kapłaństwa wszystkich wiernych. Katolicy uznają ważność święceń kapłańskich kościołów, które zachowały sukcesję apostolską biskupów: prawosławnych, starokatolickich oraz chrześcijan wschodnich (przedchalcedońskich). Święcenia anglikańskie uważa się za nieważne na mocy bulli Apostolicae Curae papieża Leona XIII.

Święceń udziela biskup w otoczeniu możliwie licznych księży, którzy kolejno, po biskupie, kładą ręce na głowy przyjmujących święcenia. W ten sposób przyjmują ich niejako do swojego grona. Święcenia kapłańskie w Kościele katolickim przyjąć może jedynie mężczyzna. W Kościele rzymskokatolickim przyjęcie święceń prezbiteratu wiąże się obowiązkiem zachowania celibatu, w Kościołach wschodnich, obowiązek celibatu obejmuje tylko biskupów. Diakoni natomiast mogą być osobami żonatymi, tylko kiedy pełnią posługę w diakonacie stałym; jeśli jednak diakon w momencie przyjmowania święceń nie jest żonaty, to jest zobowiązany do zachowania celibatu.

Katechizm Kościoła Katolickiego ściśle określa wynikające z przyjęcia święceń skutki: Kto został wyświęcony w sposób ważny, może oczywiście ze słusznych powodów zostać zwolniony z obowiązków i funkcji związanych ze święceniami, nie może jednak stać się człowiekiem świeckim w ścisłym sensie, ponieważ charakter wyciśnięty przez święcenia jest nieusuwalny. Powołanie i posłanie otrzymane w dniu święceń naznaczyły go na zawsze (por. KKK #1583)

Protestanci odrzucają kapłaństwo jako sakrament, ordynując natomiast na urzędy duchownych (określanych jako księży, pastorów, starszych). Obecnie kontrowersje dotyczą ordynowania kobiet, a także czynnych homoseksualistów.

Starokatolicy sakrament kapłaństwa pojmują podobnie jak katolicy, jednak duchowni nie są zobowiązani do przestrzegania celibatu. Obecnie w kościołach starokatolickich trwa dyskusja nad ordynacją kobiet, która jest skutkiem zrywania kontaktów i współpracy między poszczególnymi wspólnotami (patrz: Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich).

[edytuj] Biblia Tysiąclecia o kapłaństwie

Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. 1P 2, 4-5

Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Pana, i dzień pomsty dla naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, by rozweselić płaczących na Syjonie, aby dać im wieniec, zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty smutku, pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Wy zaś będziecie nazywani kapłanami Pana, mienić was będą sługami Boga naszego. Tak mówi Pan: «Oddam im nagrodę z całą wiernością i zawrę z nimi wieczyste przymierze. Plemię ich będzie znane wśród narodów i między ludami ich potomstwo. Wszyscy, którzy ich zobaczą, uznają, że oni są szczepem, który Pan pobłogosławił». Iz 61, 1-3a., 6a., 8b-9

Łaska wam i pokój od Jezusa Chrystusa, świadka wiernego, pierworodnego umarłych i władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów i uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen. Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebodli. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen. Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, który jest, który był i który przychodzi, Wszechmogący. Ap 1, 4-8