Język staroirlandzki
Z Wikipedii
| Goídelc | |
| Obszar | Irlandia, Szkocja, Wyspa Man, część Walii |
| Liczba mówiących | język wymarły |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie *Języki celtyckie **Języki goidelskie ***Język staroirlandzki |
| Pismo | łacinka |
| Kody języka | |
| ISO 639-1 | - |
| ISO 639-2 | sga |
| ISO/FDIS 639-3 | sga |
| W Wikipedii | |
| Zobacz też: język, języki świata
|
|
Język staroirlandzki (staroiryjski) - wymarły język z grupy celtyckiej. Najstarsza forma języków goidelskich, z której wywodzą się współczesne języki tej grupy: irlandzki, szkocki i manx. Używany między VI a X wiekiem naszego tysiąclecia, po czym przekształcił się w dialekty średnioirlandzkie.
Po raz pierwszy zaświadczony na marginesach religijnych manuskryptów łacińskich z VI wieku.
goidelskie:
irlandzki • manx • shelta • staroirlandzki † • szkocki gaelicki
brytańskie:
bretoński • brytyjski † • kornijski • kumbryjski † • walijski
pozostałe:
celtyberyjski † • galatyjski † • galijski † • lepontyjski † • piktyjski †
