Języki azjanickie
Z Wikipedii
Języki azjanickie - umowna nazwa najstarszej znanej warstwy językowej Europy i Bliskiego Wschodu. Z języków azjanickich najprawdopodobniej wywodzi się używany w Hiszpanii izolowany język baskijski. Grupę języków azjanickich stanowią jednak w większości wymarłe i słabo poświadczone języki, takie jak m. in. język sumeryjski, język pelazgijski, język etruski wraz z innymi nieindoeuropejskimi językami Italii oraz język Krety okresu przedmykeńskiego (zob. pismo linearne A). Niektórzy badacze do azjanickich zaliczają też język piktyjski oraz używany w Elamie od ok. XXVI w. do VII w. p.n.e. i starożytnej Persji w okresie od VI do IV w. p.n.e. (do podbojów Aleksandra Wielkiego), język elamicki. Języki azjanickie stanowią luźną grupę niespokrewnionych ze sobą języków i wywodzą się najprawdopodobniej z drobnych prajęzyków, używanych w Europie i Azji Mniejszej w okresie paleolitu. Niektórzy badacze uznają języki azjanickie za ligę językową, wskazując na pewne typologiczne podobieństwa między nimi, świadczące o ich wzajemnym oddziaływaniu w zamierzchłej przeszłości.
Współcześnie nazwy "języki azjanickie" używa się rzadko, a języki tej grupy dzieli się na mniejsze ligi, bądź rodziny językowe.
