Języki lechickie
Z Wikipedii
Języki lechickie to umowna nazwa przyjęta przez niektórych językoznawców na określenie północnej grupy języków zachodniosłowiańskich, posiadających pewne wspólne cechy w zakresie fonetyki, np. zachowanie samogłosek nosowych.
Do grupy tej zalicza się następujące języki:
- polski,
- pomorski (kaszubski)
- wymarłe języki połabskie.