James Bradley
Z Wikipedii
James Bradley (ur. w marcu 1693, zm. 13 czerwca 1762) – angielski astronom, od roku 1742 astronom królewski. Największym odkryciem Bradleya stało się zaobserwowanie aberracji światła czyli pozornego ruchu gwiazd na niebie wynikającego z ruchu orbitalnego Ziemi. Potwierdzenie istnienia aberracji umacniało kopernikański model Układu Słonecznego z gwiazdą w centrum i krążącą wokół niej Ziemią. Pomiary aberracji pozwoliły astronomom na określenie odległości do najbliższych gwiazd Odkrycie Bradleya bardzo przyczyniło się do zwiększenia wiedzy naukowej dotyczącej Wszechświata.
[edytuj] Młodość
Bradley urodził się w Sherborne, niedaleko Cheltenham w hrabstwie Gloucestershire. 15 marca 1711 roku rozpoczął naukę w Balliol College znajdującym się w Oksfordzie. Tytułu licencjata i magistra uzyskał w latach 1714 i 1717. Pierwsze obserwacje Bradley prowadził pod kierunkiem wuja, wielebnego Jamesa Pounda. Bradley został członkiem Royal Society 6 listopada 1718 roku.
W tym samym roku Bradley przyjął święcenia i został duchownym. Pracował w parafii w Bridstow oraz w innej parafii znajdującej się na obszarze Walii. Kiedy w roku 1721 otrzymał posadę jako astronom na Uniwersytecie Oksfordzkim porzucił stan duchowny.
[edytuj] Kariera astronoma
Odkrycie aberracja światła ogłosił w Royal Society w styczniu 1729[1]. Obserwacje, na których oparł publikacje, przeprowadził w domu Molyneuxa w Kew Green. Równocześnie Bradley zaobserwował nutację, czyli zaburzenia osi obrotu Ziemi wywołane oddziaływaniem grawitacyjnym Księżyca. Pracę na ten temat opublikował 14 lutego 1748, kiedy potwierdził swoje wyliczenia po 18,6 latach obserwacji pełnego cyklu tych zmian[2].
W roku 1742 Bradley został astronomem królewskim zastępując na tej funkcji Edmunda Halleya. Dzięki powszechnemu poważaniu udało mu się zdobyć fundusze na budowę precyzyjnych przyrządów astronomicznych. Główne obserwatorium Bradleya mieściło się w Greenwich. Dokładne obserwacje Bradleya posłużyły potem Friedrichowi Wilhelmowi Besselowi, który korzystając z opracowanych przez siebie metod obliczeń wyznaczył na ich podstawie dokładne pozycje 3222 gwiazd.
