Jan Dominik Łopaciński
Z Wikipedii
Jan Dominik Łopaciński herbu Lubicz (ur. w 1708 w Łopacinie - zm. 11 stycznia 1778 w Janopolu), biskup żmudzki od 1762, sekretarz wielki litewski od 1755.
8 maja 1732 w Warszawie, przyjął wyższe święcenia kapłańskie i został kanonikiem wileńskim. W 1733 reprezentował kapitułę wileńską na sejmie warszawskim. Jako stronnik Sapiehów, popierał Stanisława Leszczyńskiego. W czasie wojny o sukcesję polska, jako kapelan królewski przebywał z władcą w Gdańsku i Królewcu. W 1736 uznał Augusta III. 23 czerwca 1753 został dokotorem obojga praw na Uniwersytecie Wileńskim, mianowany scholastykiem wileńskim. 25 maja 1755 został sekretarzem wielkim litewskim. 13 sierpnia 1761 otrzymał Order Orła Białego. Od 1762 biskup żmudzki. W 1764 podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1771 zagrożony aresztowaniem przez Rosjan, schronił się w Prusach Wschodnich. Był dobrym administratorem swojej diecezji, starał się podnieść poziom wykształcenia kleru. Wzniósł wiele kościołów i rezydencji biskupich, zbudował seminarium duchowne w Worniach. Nuncjusz apostolski Angelo Maria Durini, uważał, że na siedemnastu biskupów Polska posiadała jedynie pięciu godnych tego imienia, zaliczając do nich Łopacińskiego.
