Jan Zaorski
Z Wikipedii
Jan Zaorski (ur. 6 maja 1887 w Krakowie, zm. 10 marca 1956 w Warszawie), chirurg polski, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując stopień doktora w 1912. Pracował we lwowskiej Klinice Chirurgicznej kierowanej przez Ludwika Rydygiera. W czasie I wojny światowej dowodził szpitalem polowym przy Legionach Polskich. Po wojnie pracował jako lekarz powiatowy w Aleksandrowie Kujawskim i Płocku. Ponownie był dowódcą szpitala polowego w latach 1919-1920. Związał się następnie z II Kliniką Chirurgiczną Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, kierowaną przez Zygmunta Radlińskiego; w 1930 habilitował się na podstawie rozprawy Nowe spostrzeżenia o ruchomości części żołądka pozostałej po wycięciu.
Od 1930 był ordynatorem Oddziału Chirurgicznego i dyrektorem Szpitala Sióstr Elżbietanek w Warszawie. W czasie okupacji niemieckiej organizował tajne nauczanie medycyny; prowadził zajęcia w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego, stanowiącej tajny wydział medyczny. Był głównym chirurgiem szpitala powstańczego w podziemiach budynku PKO.
W 1946 został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Zakładu Chirurgii Operacyjnej i Anatomii Topograficznej Uniwersytetu Warszawskiego. Był również ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Dzieciątka Jezus oraz wykładowcą anatomii w Akademii Stomatologicznej. Mianowany profesorem zwyczajnym w 1951, objął wkrótce kierownictwo III Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu, powstałej z Zakładu Chirurgii Operacyjnej i Anatomii Topograficznej.
Przyczynił się do rozwoju chirurgii wrzodu trawiennego, m.in. wprowadził modyfikacje do operacji Ludwika Rydygiera w tej dziedzinie. Jest uważany za twórcę warszawskiej szkoły chirurgii eksperymentalnej i pediatrycznej.
Źródła:
- Jan Nielubowicz, Andrzej Karwowski, Jan Zaorski, w: Sylwetki chirurgów polskich (pod redakcją Józefa Bogusza i Witolda Rudowskiego), Ossolineum, Wrocław 1983
