Jerzy Paciorkowski
Z Wikipedii
Jerzy Paciorkowski ( ur. 13 grudnia 1893 r. w Będzinie, zm. 5 grudnia 1958r w Szkocji ). Prawnik, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, związany z obozem piłsudczyków.
Maturę zdał w roku 1912 w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. W latach 1912- 1915 studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W tym okresie działał w organizacjach niepodległościowych - należał m.in. do Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej.
W maju 1917 r. przyjechał do Warszawy, gdzie w listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców . Kontynuował studia wyższe na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego ( egzamin końcowy zdał w czerwcu 1921 r.)
Pracę w służbie państwowej rozpoczął we wrześniu 1919r., jako referent nieetatowy w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 1920 r. pracował w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W 1921 r. powierzono mu kierownictwo Wydziału Inspekcji, a od marca 1925r. objął stanowisko naczelnika Wydziału Pracy i Walki z Bezrobociem. W tym samym roku wyjechał na kilka miesięcy do Francji, gdzie uczestniczył w pracach polsko-francuskiej komisji przygotowującej umowę o statusie polskich emigrantów zarobkowych we Francji.
W grudniu 1926r. J. Paciorkowski został naczelnikiem Wydziału Prawnego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych - w tym czasie nawiązał bliższą współpracę z Kazimierzem Świtalskim, pełniącym funkcję szefa Departamentu Politycznego MSW . Po awansie Świtalskiego na stanowisko ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego (lipiec 1928), objął po Świtalskim kierownictwo departamentu politycznego MSW. Po otrzymaniu przez Kazimierza Świtalskiego funkcji premiera , został Szefem Gabinetu Prezesa Rady Ministrów (18 maja 1929r.).
18 lutego 1930 r. Jerzy Paciorkowski został mianowany wojewodą kieleckim. Urząd swój złożył w maju 1934 r. W latach 1934-1935 pełnił funkcję ministra pracy i opieki społecznej w rządach Leona Kozłowskiego i Walerego Sławka (do października 1935 r.). W latach 1935 - 1938 był posłem na Sejm z powiatu częstochowskiego.
Po śmierci Piłsudskiego związał się z grupą Edwarda Rydza-Śmigłego. W listopadzie 1935 r. ponownie otrzymał kluczowe stanowisko dyrektora Departamentu Politycznego w MSW. Od 1936 r. czynnie organizował Obóz Zjednoczenia Narodowego. W lutym 1937 r. został mianowany wiceministrem spraw wewnętrznych. Pod nieobecność premiera Sławoja-Składkowskiego, kierował akcją tłumienia strajku chłopskiego 1937 (masowe aresztowania przywódców, rozpędzanie manifestacji).
Po podaniu się do dymisji w styczniu 1938 r., pełnił do wybuchu II wojny światowej urząd wojewody warszawskiego. Od września 1939 r. na emigracji - przez Szwecję i Holandię udał się do Francji, po jej klęsce w czerwcu 1940 r. ewakuował się do Londynu. Nie brał żadnego udziału w życiu społecznym i politycznym emigracji. Zmarł w Szkocji.
