Jońska filozofia przyrody
Z Wikipedii
Jońska filozofia przyrody (szkoła milezyjska, szkoła jońska) - archaiczny, naiwny grecki materializm żywiołowy zapoczątkowany przez Talesa z Miletu około VI-IV wieku p.n.e.; pierwsze niemitologiczne, racjonalne próby wyjaśnienia natury (physis), będące punktem wyjścia dla rozwoju filozofii i nauki europejskiej.
- W ontologii reprezentowali monizm materialistyczny
- Świat ma jednorodną, materialną strukturę, jest zbiorem konkretnych ciał. Początkiem i zasadą świata, a zarazem właściwą naturą rzeczy jest przenikająca wszystko, wieczna pramateria (prasubstancja, prapierwiastek, pierwotny żywioł), która ulegając nieustannej przemianie - ożywia i różnicuje byt. Na tej zasadzie z jedności (pierwotnego żywiołu) powstaje różnorodność.
- Badania filozoficzne polegały na poszukiwaniu początku-zasady (arche) natury
- Tales - pramaterią jest woda; wysnuł ten wniosek na podstawie potocznych obserwacji, według których woda jest ośrodkiem życia, z wody wywodzi się życie, a dzięki temu, że zmienia stany skupienia - występuje w każdej formie
- Anaksymander - apejron (abstrakcyjny bezkres, odpowiednik mitologicznego chaosu)
- Anaksymenes - powietrze przenika wszystko wypełniając bezkres
- Heraklit - osnową wszechświata jest ogień; jest on przejawem dynamicznej energii (panta rei)
- Hylozoizm (hilozoizm) - atrybutem materii jest ruch, wszystko co jest - jest w ruchu, rozwija się, co jest objawem życia
- Panpsychizm - cała przyroda ma charakter dynamiczny i kreatywny, żyje, jest jednym wielkim organizmem.
- Koncepcja czasu cyklicznego - wszystko się powtarza
- W gnoseologii - racjonalizm
