José Patiño
Z Wikipedii
Don José Patiño (ur. 11 kwietnia 1666 w Mediolanie, zm. 3 listopada 1736) - polityk hiszpański, sekretarz floty indyjskiej, intendent kilku prowincji, pod koniec swojego życia pełnił rolę podobną do dzisiejszych premierów.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo
Jego ojciec, Don Lucas Patifio de Ibarra, Señor de Castelar, pochodzący z Galicji był członkiem rady w Księstwie Mediolanskim, należącym wówczas do Hiszpanii. Pełnił tam również funkcję inspektora armii. Jego matką była Beatrice de Rosales y Facini.
Rodzina Patiño mocno wsparła sprawę Burbonów podczas Wojny o sukcesję hiszpańską . Jego starszy brat Baltasar, (późniejszy markiz Castelar), był dyplomatą a jego syn Lucas generałem. José Patiño maiał być przeznaczony do stanu duchownego, lecz w 1700 roku , gdy Filip V został królem Hiszpanii, Jose otrzymał stanowisko w senacie Mediolanu. Księstwo zostało dla Hiszpanii stracone i od 1707 Jose przeszedł do służby króla na Półwyspie Iberyjskim.
[edytuj] Kariera
Podczas Wojny o sukcesję hiszpańską był intendentem prowincji Estremadura, a potem od 1711 do 1718 Katalonii. W 1717 roku został intendentem floty, reorganizowanej na wzór francuski. Kardynał Giulio Alberoni chwalił jego pracowitość, choć niespecjalnie go lubił. Patiño był znany z italianizów w mowie i czasem za to krytykowany.
Patiño skrycie nie aprobował polityki Alberoniego wspieranej przez małżonkę królewską, Lisabettę Farnese, która dążyła do wykorzystania potęgi Hiszpanii w celu odzyskania ziem utraconych we Włoszech. Patiño przewidział upadek tej polityki lecz na razie musiał ją akceptować, tym bardziej że to jemu przypadło organizowanie wypraw zbrojnych na Sardynię, Sycylię i Ceutę między 1718 a 1720 rokiem. Stał się znany na dworze gdy pełnił obowiązki komisarza kontrolującego postępy w działaniach wojennych w 1721, kiedy koalicja państw europejskich z Francją na czele usiłowała wymusić rezygnację Hiszpanii z polityki włoskiej poprzez wtargnięcie do Nawarry, gdzie pełnił swa służbę Patiño .
[edytuj] "Premier"
Dopiero w 1726 roku, król naprawdę mu zaufał. Patiño i jego brat, markiz Castelar, byli głównymi przeciwnikami awanturniczej polityki zagranicznej belgijskiego barona Ripperdy. Gdy wpływ barona skończył się, Patiño został sekretarzem floty indyjskiej.
Od 13 maja 1726 do śmierci Patiño pełnił rolę podobną do dzisiejszych premierów. W latach 1738-1739 usiłował bez powodzenia złagodzić spory handlowe z Wielką Brytanią, która w 1739 roku wypowiedziała Madrytowi wojnę.
[edytuj] Źródła
- Don Antonio Rodríquez Villahis, Patiño y Campillo (Madrid, 1882).
- William Coxe, Memoirs of the Kings of Spain of the House of Bourbon (London, 1815).
