Judith Resnik
Z Wikipedii
Judith Arlene Resnik (ur. 5 kwietnia 1949 r. w Akron w stanie Ohio, zm. 28 stycznia 1986 r. w amerykańskiej przestrzeni powietrznej nad Przylądkiem Canaveral na Florydzie) - amerykańska astronautka, uczestnik programu lotów amerykańskich wahadłowców kosmicznych. Uczestniczyła w dwóch misjach pojazdów tego typu. Była drugą (po Sally Ride) Amerykanką w kosmosie. Zginęła na pokładzie wahadłowca Challenger, który 28 stycznia 1986 r. eksplodował 73 sekundy po starcie z Przylądka Canaveral.
Spis treści |
[edytuj] Edukacja i doświadczenie zawodowe
Urodzona w rodzinie amerykańskich Żydów, po ukończeniu w 1966 r. szkoły średniej Firestone High School w Akron, wstąpiła na Uniwersytet Carnegie-Mellon, gdzie w 1970 roku uzyskała I stopień naukowy w zakresie inżynierii elektrycznej. W tej samej dziedzinie doktoryzowała się w 1977 r. na Uniwersytecie w Maryland. Po ukończeniu studiów pierwszego stopnia pracowała w oddziale firmy RCA znajdującym się w Moorestown, skąd w 1971 r. przeniesiono ją do oddziału tejże firmy w Springfield. Podczas pracy w RCA zajmowała stanowisko inżyniera projektowego, biorąc udział w projektowaniu i rozwoju układów scalonych wykorzystywanych w systemach kontroli radarowej. Nadzorowała również budowę wyposażenia systemów kontrolnych, a także miała aktywny wkład w rozwój oprogramowania dla systemów telemetrycznych NASA. Była autorką procedur projektowych dla układów scalonych specjalnego przeznaczenia. W latach 1974-1977 pracowała jako inżynier biomedyczny w laboratorium neurofizjologii w Narodowym Instytucie Zdrowia w Bethesda. W tym okresie prowadziła badania i eksperymenty biomedyczne dotyczące fizjologii układów optycznych. Tuż przed wybraniem jej do programu kosmicznego NASA, piastowała stanowisko starszego inżyniera w zakresie rozwoju produkcji w Xerox Corporation w El Segundo.
[edytuj] Doświadczenie w NASA
Jako kandydatka na astronautkę została wybrana podczas rekrutacji w styczniu 1978 r. Po rocznym treningu oraz okresie próbnym została przyjęta w szeregi astronautów NASA w sierpniu 1979 r. Pracowała nad wieloma projektami unowocześnienia wahadłowców m.in. oprogramowaniem doświadczalnym, systemem zdalnego manipulatora pokładowego oraz technikami treningowymi. Jej pierwszym lotem kosmicznym była dziewicza misja wahadłowca Discovery, rozpoczęta 30 sierpnia 1984 r. i oznaczona jako STS-41-D. Uczestniczyła w niej w charakterze specjalisty misji. Za pomocą obsługiwanego przez nią zdalnego manipulatora usunięto z powierzchni pojazdu kryształy lodu, mogące stanowić zagrożenie. Drugim lotem, do jakiego została przydzielona, była misja STS-51-L, mająca się odbyć na pokładzie Challengera. Również i w tym przypadku powierzono jej stanowisko specjalistki misji. Lot ten był jednocześnie jej ostatnim. 73 sekundy po starcie z Przylądka Canaveral, znajdujący się w fazie wznoszenia wahadłowiec eksplodował. Podczas tego wydarzenia wraz z nią śmierć poniosło sześcioro pozostałych członków załogi: Francis Scobee, Michael Smith, Ronald McNair, Ellison Onizuka, Gregory Jarvis oraz Christa McAuliffe. Ogółem w kosmosie spędziła 144 godziny i 57 minut.
[edytuj] Pozostałe informacje
Była członkiem wielu organizacji i stowarzyszeń m.in. Instytutu Inżynierii Elektrycznej i Elektronicznej, Amerykańskiego Stowarzyszenia dla Rozwoju Nauki, Komitetu Szans Rozwoju Zawodowego Kobiet, Amerykańskiego Stowarzyszenia Kobiet na Uniwersytetach, Amerykańskiego Instytutu Aeronautyki i Astronautyki, była też starszym członkiem Stowarzyszenia Kobiet Inżynierów. Laureatka wielu nagród i odznaczeń m.in. Nagrody Programu Absolwenckiego RCA w 1971 r., Medalu Lotów Kosmicznych NASA w 1984 r. oraz pośmiertnie odznaczona Medalem Honoru Kongresu Stanów Zjednoczonych w 1986 r. Była również bardzo uzdolnioną pianistką, czas wolny poświęcała na jazdę na rowerze, bieganie oraz latanie (miała licencję pilota). Posiadała bardzo pogodne usposobienie, dzięki czemu była niezwykle lubiana w gronie astronautów. Stan cywilny: rozwiedziona. Dzieci: brak.
