Kolarstwo zjazdowe

Z Wikipedii

Kolarstwo zjazdowe zwane też kolarstwem grawitacyjnym - rodzaj kolarstwa górskiego, które uprawia się na silnie nachylonych stokach naturalnych, lub specjalnie przygotowywanych trasach sztucznych o dużym nachyleniu. Wspólną cechą wszystkich dyscyplin zjazdowych jest pokonywanie silnie nachylonej trasy obfitujące w liczne naturalne lub sztuczne przeszkody (muldy, koleiny, ostre wiraże). Wbrew powszechnej opinii kolarstwo zjazdowe nie obfituje zwykle w skoki oraz wykonywanie przeróżnych "tricków" w powietrzu - podobnie jak alpejskich konkurencjach narciarskich zjazdowiec musi skupić się na wybraniu optymalnej drogi, nie tracąc przy tym trakcji.

Istnieje kilka rodzajów dyscyplin zaliczanych do kolarstwa zjazdowego:

• Downhill (DH) - indywidualny zjazd rowerem na czas po stromych, naturalnych stokach. Ścieżki zjazdowe są często bardzo wąskie, kamieniste czy poprzecinane wystającymi korzeniami. Nierzadko są też urozmaicone uskokami o różnej wysokości (dropami), które są najbardziej widowiskowe, lecz są też powodem najbardziej niebezpiecznych wypadków w downhillu. System rozgrywania zawodów przypomina zjazd narciarski. Zawodnicy używają ciężkich, bardzo solidnych rowerów posiadających pełne zawieszenie - czyli amortyzację obu kół. Geometria ramy uniemożliwia stosowanie tych rowerów do jazdy po płaskim terenie (jest to bardzo utrudnione i niewygodne), ze względu na nisko zamocowane siodło i wysoko zamocowaną kierownicę, co przesuwa znacznie środek ciężkości do tyłu. Z powodu dużych prędkości uzyskiwanych przez zawodników w trudnym terenie jest to sport bardzo urazowy, mimo stosowania specjalnych osłon ("zbroi"), pełnych zestawów ochraniaczy na ręce i nogi oraz kasków ze szczęką. Są one zbliżone wizualnie do motocrossowych, lecz są lżejsze, mniej wytrzymałe oraz nie dopuszczone do używania na motocyklach.
• Dual slalom/dual - zjazd parami po stromych stokach. Zawody odbywają się metodą pucharową - eliminowania kolejnych zawodników. Wygrany zawodnik przechodzi do następnego etapu zawodów zaś przegrany odpada. Czas przejazdu zawodników jest rejestrowany wyłącznie do celów statystycznych. W wariancie DS zawody są rozgrywane na wzór narciarskiego dualu - tzn. zawodnicy zjeżdżają po dwóch, równoległy i identycznych trasach. W wariancie DL zawodnicy zjeżdżają na raz po tej samej trasie - więc jest to w zasadzie sport kontaktowy, choć celowe spychanie oponenta z trasy jest zabronione. Zawody w dualu są rozgrywane zwykle na rowerach o "downhillowej" geometrii, ale nie posiadają one zwykle tylnego zawieszenia i posiadają maksymalnie uproszczoną konstrukcję, gdyż w tym sporcie najważniejsza jest niezawodność sprzętu i techniczne umiejętności zawodnika a nie możliwość osiągania jak największych prędkości.
• Four Cross (4X) - przypomina charakterem dual, ale na trasę jest wypuszczanych na raz po czterech zawodników, z których dwóch przechodzi do dalszych eliminacji. Trasy 4X są nieco mniej strome niż w dualu i mogą się nawet miejscami lekko wznosić, jednak jest to trasa technicznie trudna - występuje duża ilość skoczni różnej wielkości - hopek, które znacznie zwiększają poziom trudności szybkiego przejazdu i nierzadko są przyczyną wypadków. Trasy są też znacznie szersze od tych w dualu, co umożliwia łatwiejsze wyprzedzanie i stosowanie rozmaitych taktyk. 4X jest bezpieczniejszy od dualu i przy tym bardziej widowiskowy, a same zawody trwają dwa razy krócej przy tej samej liczbie zawodników. Wszystko to powoduje, że 4X stopniowo wypiera dual. Od 2002 r. UCI zaprzestało przeprowadzania serii zawodów Pucharu Świata w dualu i zastąpiło je właśnie Pucharem Świata w 4X.