Konfederacja Peruwiańsko-boliwijska
Z Wikipedii
Konfederacja Peruwiańsko-boliwijska - państwo w Ameryce Południowej, istniejące w latach 1836-1839.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W 1826 od Peru oddzieliła się Boliwia. Od tego czasu Peru pogrążyło się w anarchii. Sytuację wykorzystała Boliwia, dokonując w 1835 agresji na Peru. 17 marca 1836 ogłoszono powstanie Republiki Południowego Peru, zaś 11 sierpnia 1836 Republiki Północnego Peru. 28 października 1836 prezydent Boliwii Andrés de Santa Cruz ogłosił ponowne zjednoczenie Peru, łacząc trzy państwa w Konfederację Peruwiańsko-boliwijską. Stolicą nowego państwa zostało Tacna.
Przeciwko nowemu państwu wystąpiło Chile, wypowiadając mu wojnę 28 grudnia 1836. 9 maja 1837 również Argentyna włączyła się do wojny. 11 października 1837 zawarto rozejm, lecz 20 stycznia 1839 walki wybuchły na nowo. 25 sierpnia 1839 Północne i Południowe Peru ogłosiły zjednoczenie i wystąpienie z konfederacji, co oznaczało jej rozpad.
[edytuj] Struktura
Zgodnie z konstytucją z 1837 konfederacja składała się z trzech samorządnych republik: Boliwii, Północnego Peru i Południowego Peru. Na czele konfederacji stał protektor. W rzeczywistości Północne i Południowe Peru były podporządkowane Boliwii.
[edytuj] Władze
Protektor Andrés de Santa Cruz 1836-1839
- Boliwia
-
- José Miguel de Velasco 1837-1839
- Północne Peru
-
- Luis Orbegoso 1837-1838
- José de la Riva Agüero 1838-1839
- Południowe Peru
-
- Ramón Herrera Rodado 1837-1838
- Juan Pío de Tristán y Moscoso 1838-1839
[edytuj] Flagi republik
 Północne Peru |
 Południowe Peru |
 Boliwia |
