Konkordat wormacki
Z Wikipedii
Konkordat wormacki - ugodę tę, zwaną konkordatem, osiagnięto w 1122 r. na synodzie w Wormacji pomiędzy Henrykiem V a papieżem Kalikstem II. Cesarz zrzekł się inwestytury świeckiej duchowieństwa, przekazując prawo wyboru biskupów kapitułom katedralnym. W przypadku spornej elekcji decydujący miał być głos cesarza, ale przy współgodności biskupiej przez wręczenie pierścienia i pastorału dokonywać miał papież.
Konkordat wormacki z 23 września 1122 r.
Z aktu cesarskiego: W imię świętej i nierozdzielnej Trójcy. Ja Henryk, z Bożej łaski cesarz rzymski Augustus, (...) odstępuję Bogu, świętym apostołom Pańskim Piotrowi i Pawłowi i świętemu Kościołowi katolickiemu wszelką inwestyturę za pomocą pierścienia i pastorału, zgadzając się we wszystkich kościołach mego królestwa lub cesarstwa na kanoniczny wybór i wolną konsekrację.
Z aktu papieskiego: Ja Kalikst, biskup, sługa sług Bożych, Tobie umiłowanemu Synowi Henrykowi, z Bożej łaski cesarzowi rzymskiemu Augustowi, zezwalam, aby wybory biskupów i opatów królestwa niemieckiego, którzy podlegają królestwu, dokonywały się w Twojej obecności, bez symonii i jakiegokolwiek gwałtu, w ten sposób, aby w razie wynikłej między stronami niezgody, za radą lub wyrokiem metropolity i biskupów z tejże prowincji, rozsądniejszej stronie udzielił swej zgody i pomocy. Wybrany zaś niechaj otrzyma od Ciebie za pomocą berła lenna i to, co Ci z tego tytułu wedle prawa winien będzie, niech zapłaci...
Źródło: Historia Średniowiecze Halina Manikowska Julia Tazbirowa
